17/11: One fine day

One fine day now
My baby’s coming home to me.
One fine day now
We’ll be as happy as happy can be.
(The Kinks)

Mensen zijn rare beesten. Ondergetekende incluis. Het ene moment ben je 16 en zweer je van-ze-leven geen kinderen te moeten hebben (staat dan niemand stil bij de overbevolking?!), het volgende moment ben je 26 en verlang je zielsveel naar een kind (wie blijft er nu gewenst kinderloos?!)..

Zelf had ik nooit gedacht dat ook bij mij het verlangen naar het mama-zijn zo sterk aanwezig kon zijn. Het zal ook wel iets met hormonen en instincten en andere lichamelijke toestanden die ons leven als beschaafde mens zoveel ingewikkelder maken dan dat van een dier, maar toch is er ook die geestelijke drang een "productje" van jullie beidjes bij je te hebben.. Het meest wonderlijke en ultieme gevolg van jullie liefde.. Het kersje op de taart.

Bij ons bleef de taart tot op heden helaas zonder kersje en daar word ik niet echt vrolijker van. ;-) Hoe ongelofelijk gelukkig ik ook ben met mijn partner (we vullen elkaar perfect aan en ondanks onze verschillen begrijpen we elkaar beter dan wie ook), er blijft vaak iets knagen.. Niet zozeer iets dat echt ontbreekt, maar toch een gemis naar een vervollediging. Kan iemand nog volgen? ;-) Je mist toch dat hummeltje om te wiegen, dat kind om voor te zorgen, die tiener om je over te onfermen..

Vandaar deze blog dus! Nu onze 1ste IVF-poging voor de deur staat, hoop ik hier volop mijn gal te spuwen, mijn hoop en wanhoop te uiten en meer van dat moois waardoor 1) ik me opgeluchter voel, 2) lotgenoten zich beter begrepen voelen en 3) mijn medemensjes een beter inzicht krijgen in mijn gevoelens en soms humeurige buien. *kijkt beschaamd* ;-)

Lees ze!