27/09: What do you say when words are not enough?

Deze melige zin van Johnny Logan was zowat het enige dat ik kon bedenken als titel.. Want wat zeg je als na meer dan 5 jaar (want toen ontstond mijn kinderwens) dan eindelijk dat fantastisch nieuws krijgt en eindelijk die gevleugelde woorden mag uitspreken: ik! ben! zwanger! ! !

Ik begrijp nog steeds niet dat ik gister niet van mijn stokje ging toen de verpleegster aan de telefoon zei: "Ja, mevrouw, ik heb goed nieuws hoor!" Ik barstte echt in tranen uit en kon enkel nog snikkend uitbrengen: "Oh, is 't echt waar?" Wat jammer dat mijn ventje er niet bij was.. Die probeerde ik natuurlijk direct te bellen maar aangezien hij bij Telenet zat, was dat niet vanzelfsprekend want de ontvangst is daar erbarmelijk. Enfin, na een keer of 3 (nog schuddebevend van het nieuws) te proberen en een paar keer te roepen "Frank, hallo, hoor je mij?", kon ik hem dan eindelijk het goeie nieuws meedelen.. De lieve schat begon ook te huilen en je kon zo met iedere traan de opluchting na al die jaren horen wegvloeien. Na wel een half uur proficiats uit te delen en te zeggen hoe gelukkig we wel niet waren met het nieuws en met elkaar, stonden we natuurlijk te popelen om het aan anderen te vertellen ook! Iedereen was echt supercontent voor ons en dat doet zoooo'n deugd. Onze ouders kijken er naar uit grootouders te worden en mijn oma.. ja, zij stond even erg te huilen aan de telefoon dan ik (we zijn al heel ons leven 2 sentimentele huilebalken en als je ons dan nog samenzet dan vloeien er heel wat beekjes over onze wangen) en herhaalde steeds maar dat haar gebeden verhoord waren en dat ze iedere dag kaarsjes brandde..

Het was dus echt de meest emotionele dag van ons leven gister.. De meest onwerkelijke ook.. Je hoort dat soms van anderen zeggen dat het was als in een droom (had dan altijd zoiets van "get real!"), maar zo was het dus echt. Op een gegeven moment twijfelde ik er echt aan of ik wakker was.. De schrik van ineens "Groundhog day"-gewijs het alarm te horen en te weten dat je naar het UZ moet om bloed te laten trekken en dat het allemaal maar een droom was..

Maar dat was het dus niet en na een paar uur daalde weer de rust en kalmte over me heen die ik al een paar dagen gevoeld had.. Een gevoel van: vanaf nu is NIETS meer belangrijk. Enkel nog dat/die wezentje(s) in mijn buik.

Want dat behoort dus zeker tot de mogelijkheden: dat het een tweeling wordt. Mijn HCG was alleszins vrij hoog: 330 en dat op 4 weken en 3 dagen. Nu is het nog 14 lange dagen afwachten tot de eerste echo. Daarop zou het/de hartje(s) te zien moeten zijn.. Totaal onwerkelijk: ik die moet gaan voor een zwangerschapsecho!

Raar hoor trouwens, dat voorgevoel dat ik had.. Dat kwam er op een gegeven moment vorige week in Center Parcs; samen met de eerste krampjes. Maar je bent natuurlijk bang om je te laten meeslepen en dus probeer je jezelf wijs te maken dat je andere keren ook zoiets voelde. Maar dan komen de eerste misselijkheids- en flauwte- aanvallen, de rare smaken in de mond en het overdreven gesnurk 's nachts. Je wordt kwaad op jezelf dat je je zo laat meeslepen en zegt tegen jezelf dat je nu echt dingen aan het verzinnen bent. Maar dan volgt het gerommel in je buik, de oprispingen en word je zo stilaan wanhopig omdat je je ondertussen stilletjes al niet meer kan voorstellen dat het straks slecht nieuws is en wat als het dat dan tòch is..? Maar ondertussen is er dus dat goeie nieuws geweest en heb ik zelfs nog een kwaaltje bij: droge ogen. Lenzen worden een probleem.. Maar bij al deze kwaaltjes kan ik enkel maar denken: LAAT MAAR KOMEN! Het maakt heel het gebeuren alleen maar echter èn zijn naar het schijnt tekenen van een gezonde zwangerschap, dus..

Maar we beseffen natuurlijk dat alles nog zoooo pril is dat het nog alle kanten uit kan. Maar wat heb je aan doemgedachten als je weet dat die toch niets uithalen? Integendeel: ze kunnen alleen maar een negatieve invloed hebben! Kop omhoog, borst vooruit en positief denken dus! Op die eventuele klop die je krijgt als het fout zou gaan, akn je je toch niet voorbereiden hoor. Die komt er dan tòch, alle voorafgaande nuchterheid ten spijt.

Zoals C. me gisteren schreef: "Zover staan jullie toch al en dat kunnen ze je niet meer afpakken!" En gelijk heeft ze!