22/06: How was your day?

Sometimes the system goes on the brink
And the whole thing turns out wrong
You might not make it back and you know
That you could be well oh that strong
And I'm not wrong
You had a bad day
You're taking one down
You sing a sad song just to turn it around
You say you don't know
You tell me don't lie
You work at a smile and you go for a ride
You had a bad day
(Daniel Powter)

Binnengekomen in het adoptiecentrum bekeek de plaatselijke conciërge ons alsof hij in geen 5 jaar nog levende wezens het gebouw had laten betreden. We zeiden dat we een afspraak hadden ivm binnenlandse adoptie en toen hij vroeg met wie, konden we met schaamrood op de wangen (altans ik toch, want Frank is lichamelijk blijkbaar niet in staat om tot die toestand te komen) toegeven dat we de naam vergeten waren. Na veel zevenen en wachten konden we tot bij de persoon in kwestie komen die op het eerste zich heel vriendelijk leek, maar ons direct daarna weer verliet om wat water te halen. De arme ziel dacht waarschijnlijk dat het zweet dat over mijn hele lijf liep van de warmte kwam, niet van de zenuwen. Na de kamer grondig gecheckt te hebben op gelijk wat voor soort afluisterapparatuur of verborgen camera's zag ik Het. Het staarde me in het gezicht met een grote, vette lach op het gezicht. De Kamernummer: 13.

Waarschijnlijk weer een test dacht, ondertussen al helemaal paranoïde van al die verhalen die je hoort over het testen van je motivatie en stressbestendigheid. En dus liet ik me niet uit mijn lood slaan.

In het uur dat daarna volgde, merkte ik vanzelf dat ik steeds meer en meer ontspannen werd; de vriendelijke dame bleek dat ook echt te zijn en wat ze vertelde was heel interessant. Ik had de indruk dat ze ons wel mocht; behalve toen het ging over onze biologische kinderwens, leek ze even onzeker. We waren immers heel open geweest over het feit dat IVF voor ons nog niet helemaal afgesloten was en dat we dus graag nog een paar pogingen zouden willen doen. Ze hebben graag dat je stopt met de behandelingen van zodra je start met de evaluaties (ergens in december waarschijnlijk), dus dat gaan we dan ook zeker doen. Het lijkt ons ook niet echt combineerbaar en ik heb er zelf ook wel behoefte aan dat hoofdstuk stilletjesaan af te gaan sluiten.

Maar pas op het einde van het gesprek kwam de mokerslag; waar we eerst dachten dat alles in orde was omdat ze bij het begin van het gesprek gezegd had dat de leeftijdsvoorwaarden OK waren, vermeldde ze ineens dat de maximumleeftijd bij toewijzing wel 40 was. Toen wij zeiden dat je toch nooit kon weten wanneer die toewijzing was en of dat dan betekende dat het zou kunnen dat als we binnen 4,5 jaar nog steeds geen kind hadden, zij op Franks 41ste verjaardag doodleuk zouden zeggen dat we nu niet meer in aanmerking kwamen, kon ze dat inderdaad niet ontkennen. Dus na al die jaren van evaluaties en emotionele en financiële investeringen, kan je, toestemming of niet, dus toch nog steeds eindigen zonder kind!? Een wreed systeem vind ik het.. Waarom kunnen ze niet enkel hun maximumleeftijd bij inschrijving laten gelden?

Geen goed nieuws dus, want wil je dit enorme risico nemen dat we binnen een kleine 5 jaar nog steeds kinderloos zijn en geen uitzicht meer hebben op een kind ook? OK, het is een vrij berekend risico, want de wachttijd is bij hen nog nooit zo lang geweest, maar het moet toch maar net lukken en wat dan?

Een mogelijke oplossing is bij 2 adoptiebureaus de procedure opstarten. In Roeselare is leeftijd geen probleem maar is de wachttijd wel eerder 5 jaar of langer.. Het lijkt ons loodzwaar beide te doen, maar ik weet niet of ik het aankan de volgende 4 jaar in stress te zitten en die datum van 10/12/2009 steeds maar dichterbij te zien komen als we teegn dan nog geen kindje hebben..

Pff.. Stress en emoties alom dus.. Het lijkt alsof mijn lijf alle vooruitgang van al die maanden in 1 dag teniet heeft gedaan want het vertrouwde "ik ben overreden door een vrachtwagen"-gevoel is terug.. Nu maar hopen dat het maar schijn is en dat ik toch nog goed recupereer de komende dagen..

Veel zin in onze geplande romantische wandeling door Gent gevolgd door een al even romantisch etentje had ik dus niet.. We zijn even naar huis gekomen om alles wat te laten bezinken en te overpraten.. Dat deed deugd en ik voelde me daarna toch weer wat meer in the mood om weer naar Gent te trekken, zij het ook wel wat gedreven door de nood aan een wassalon daar onze eigen wasmachine kapot is. Héééél ontspannen was het: snelsnel een restaurant kiezen en die pasta naar binnenwerken om dan weer terug te rennen naar het wassalon met de hoop dat heel je garderobe niet gestolen is.

En jawel hoor: om ons wel héél duidelijk te maken dat Murphy back in town is, belde net voor dat etentje de bezetter ons op met de melding dat ze de volgende ochtend (vandaag dus) om half 8 zouden beginnen bezetten! Tot zover hun belofte ons 2 dagen op voorhand te verwittigen. Daaaaaag kans voor Frank om vrij te nemen of thuiswerk te regelen en dus zat ik daar vandaag de hele dag. Te recuperen van de emotionele dag? De verfwerken aan 't doen die ik toch zo graag af zou hebben? Nee, mij te ergeren aan een bende Portugeessprekende bouwvakkers die natuurlijk heel de tijd lawaai gemaakt hebben.

Zucht, wat kan het leven toch mooi zijn. "Kan" zijnde het belangrijkste woord.