19/05: Don't mention the infertility!

Herinneren jullie zich de meest grandioze aflevering uit Fawlty Towers? Een stel Duitsers logeert in het hotel en Basil herhaalt steeds maar tegen iedereen: "Don't mention the war!" Hilarisch en een zuiver staaltje van fantastische humor.

Was zo'n houding in het echte leven ook maar grappig, want dezer dagen (van je tijd uitzitten tot je weer aan je kinderwens kan werken), lijk ik voor veel mensen een aparte soort geworden te zijn bij wie ze toch zeker niet mogen praten over Dat Ene Onderwerp. Ongetwijfeld handelen deze mensen met de beste bedoelingen, maar in plaats van de illusie te creëren dat onze kinderwens in rook is opgegaan, voelt het bij mij aan alsof ik er met mijn neus wordt ingewreven. Als mensen tussen de "hoe is het met je?" en de "wanneer vertrekken jullie op reis?"-vragen ook even terloops zouden informeren naar onze verdere plannen en hoe we ons daarbij voelen, zou onze oningeloste kinderwens deel zijn van wie we zijn; niet bepalen wie we zijn, zoals nu.

Een ander aspect van de "don't mention"-politiek, zijn de vriendinnen of kennissen die zo lang mogelijk voor je verzwijgen dat ze zwanger zijn; daar waar ze dat tot een jaar geleden onmiddellijk vrolijk zouden verkondigd hebben.. Ik begrijp dat deze mensen me niet willen kwetsen, maar het doet mijn "ik voel me een freak"-gehalte geen deugd..

Er zijn ook de ronduit ergerlijke momenten: de mensen die hun hand met een behoorlijke druk op je bovenarm placeren, er eens goed aan schudden als een pomp waar met wat geluk misschien een baby uit komt vallen voor Arme Onvruchtbare Vrouw en met meelijwekkende blik vragen: "En hoe is 't nu nog, meiske?" Hopende dat ik het werk voor hen zal doen en dan zelf maar met een (liefst niet te uigebreid) antwoord zal komen over hoe de zaken staan. "Tough", denkt AOV dan. "Grow some balls".

Ach, ik weet wel dat ik te hard bezig ben nu en dat de meesten het niet slecht bedoelen en nu eenmaal niet vlot zijn met over dat soort zaken te praten (het is ook helemaal niet de bedoeling dat gelijk welke lezer zich hier aangesproken voelt! zoals ik al eerder ergens schreef, behoren de meeste lezers hier niet bij de groep die ik hier nogal eens durf verwijten ;-) ). En het is ook zeker niet de bedoeling dat mensen het iedere keer over onze kinderwens hebben als ze ons zien. Maar je vraagt je toch soms af of die mensen dan zelf nooit gelijkaardige dingen in hun leven meemaakten en toen ook die behoefte voelden om er eens over te kunnen praten.

Want die behoefte eindigde natuurlijk niet de dag dat je de behandeling stopzette.. Je kan immers niet van de ene dag op de andere niet meer aan babietjes denken; toch niet nadat jaren wèl gedaan te hebben en al zéker niet in het laten-we-massaal-met-onze-wandelwagen-buitenkomen-seizoen.

En dus bekruipt mij ergens in die grote ruimte van 24u op 24, die dag heet, altijd wel eens het hevige verlangen mama te zijn.. En vooral: de angst dat nooit teworden..

Gelukkig hebben we humor nog; die verzachtende stroom van moederkeszalf (nu word ik ècht lyrisch en ik heb niet eens gedronken!) (echt waar!).

Zoals gisteren toen ik bij mijn moeder op kantoor was en zo'n halfgare oude kennis van mijn moeder vraagt waar ik nu woon. "Geszoarde" is mijn eerlijk antwoord. Luttele seconden later zou ik gewenst hebben dat het Zwevezele was, want wat antwoordt Mister IQ?
"Vruchtboare grond doar in Geszoarde!"
Mijn "Ja meneer, de grond wel!" geneerde deze manspersoon duidelijk, maar bon, ik heb dan toch eens goed gelachen. :-)

Het goeie nieuws is dat mijn lijf, mijn persoonlijke vijand nummer 1, de strijd langzaam maar zeker aan het opgeven is. De gewrichtspijnen zijn serieus verminderd en de hoeveelheid energie is er op vooruitgegaan! Mijn oefeningen vlotten dan ook goed en stilletjesaan kan ik steeds meer doen zonder al te lang te moeten recupereren. Het daarmee onvermijdelijk gepaard gaande slechte nieuws is dat ik precies toch wat teveel gedaan heb de laatste weken, want ik voel me al een dag of 2 als een vod.

Maar daar komen we wel weer door; onze Grote Vakantie komt er immers aan! De grote Trek Naar Het Zuiden! Frankrijk houdt zich maar beter klaar!