21/04: Limbo-land

I don’t know where life will lead me
But I know where I’ve been
I can’t say what life will show me
But I know what I’ve seen
Sitting here in limbo, waiting for the dice to roll
Sitting here in limbo, got some time to search my soul
(Fiona Apple)

Binnen precies 1 maand vertrekken we op reis naar Zuid-Frankrijk. Jeej!! Ik kan niet wachten. Want tot nu toe is deze vakantie er enkel nog maar eentje geweest in limbo-land.

Enerzijds hebben we daar mijn postje van precies 1 maand geleden. Een postje vol hoop en euforie vanwege dat nieuwe leventje in mij. Een postje vol out-of-character bijgeloof zelfs. En dan nog bijgeloof in iets wat positief zou zijn voor mij; niet over de rampspoed die mij elk moment kan overvallen! De eerste lentezon deed duidelijke vreemde dingen met mij.

Maar ondertussen zijn we een maand verder en hebben de aprilse grillen lelijk huisgehouden. De nuchterheid is ingeslagen als een fikse hagelbui en heeft een zekere droefheid over verwoest beginnend leven achtergelaten.

Zeker: april houdt ook de belofte van zomer in en die zal zoals altijd (en zelfs méér dan de voorbije jaren) veel mooie dingen met zich meebrengen, maar het brengt toch erg dubbel gevoel teweeg, want het houdt ook in dat ik pas ergens in augustus of september weer die high voelen van een ontluikend wondertje in mijn buik.. Wat eerst een enorme opluchting leek (en nog steeds hoor) dat we even een "break" konden nemen, verwordt nu toch alweer in een ongeduldig voetjesgetrappel over wanneer we de draad weer zouden opnemen.

Maandag moesten we voor een gesprek bij de prof zijn (over de afgelopen envolgende pogingen) en zo onwerkelijk als het was om na al die tijd weer het UZ binnen te stappen (het was een wereld die ik al helemaal achter me had gelaten), zo raar deed het ook om daar weer buiten te stappen met het idee dat het bijna herfst zou zijn vooraleer we daar opnieuw voet zouden binnenzetten..

Tenzij we daar voor iets anders moeten zijn natuurlijk.. Hout vasthouden!

Hout vasthouden zei ze! Oh my God, er is gewoon sprake van permanente hersenbeschadiging!

Op tijd van amper een half uurtje was mijn geest gegaan van "WE WERE ON A BREAK!" tot "Can't we try just a little bit harder?". Van een afgesloten-en-daar-niet-rouwig-om Ross naar een wanhopig-naar-haar-baby-verlangende Rockell. Je moet het maar doen.

Maar ik weet dat het verstandiger is van braaf geduld te oefenen. De behandeling heeft teveel van mijn lichaam geëist om goed te zijn en ook geestelijk is het belangrijk om weer even ongeremd te kunnen leven als jonge mens en als jong koppel. Want dat is de laatste jaren niet altijd even goed gelukt..

Verstand op nul dus (en god wat zijn we dààr goed in) en genieten maar!