01/04: Cynic chick

Blijkbaar zijn er nogal wat mensen verontrust geraakt na de nogal cynische toon in het vorige berichtje. :-) Volgens mij zijn er velen niet bekend met dit kantje van mij; de laatste jaren ben ik dan ook zo'n gelukkige softie geworden dat ik dat cynisme vaak verberg onder een dikke hoop positivisme. En geef toe: een gelukkige cynicus lijkt nergens naar hé? ;-)

Maar "old habits die hard" en bovendien dacht ik dat het voor jullie grappiger zou zijn om lezen dan al dat melig gezwemel. Dus: néé, ik sta niet op de rand van een zenuwinzinking! :-)

Wat niet wegneemt dat ik natuurlijk de kern van de boodschap wel meende: mensen kunnen soms vreselijke 'goeie raad' geven. De standjes die wij de laatste jaren al uitprobeerden, de vitaminen, de homepatische mengseltjes, de reisjes tussendoor, de acrobatische toeren nà de daad, de diëten, de vaginale douches,.. Geloof me vrij: het heeft geen geheimen meer voor me! :-) Maar als ze mij komen zeggen dat ik eens een goed heet bad moet nemen of dat iedereen die zij kennen pas zwanger werd nàdat ze met IVF stopten (dank u mama), komt die oude "cynic chick" in mij weer even de kop opsteken.

En dan was er ook nog het 'solidaire' aspect van mijn post: veel lotgenoten van mij moeten nog véél vaker véél ergere dingen aanhoren. Serieus! Je kan dat soort dingen niet verzinnen. Ik ben van bij het begin geweldig verstandig geweest (zo ben ik nu eenmaal) en heb geweldig goed nagedacht aan wie ik van onze perikelen kon vertellen zonder constant schrik te moeten hebben van onnozele commentaren.

Dus lieve mensen: zit nu alstublieft niet de de hele tijd te denken over wat jullie wel niet ooit allemaal 'verkeerd' tegen mij zouden gezegd hebben! Geloof mij dat niemand die dit blog kan lezen, me ooit iets verteld heeft dat zo idioot overkwam dat ik me de haren uit mijn hoofd trok. :-)

Wat tevens ook een goede aanleiding is om het eens te hebben over de schrik van sommigen onder jullie om mij te vertellen over het reilen en zeilen van jullie zwangerschap, -spogingen, -skwaaltjes of de groeipijnen van jullie kindjes! Ik ben echt nog niet zo verbitterd dat ik dat niet kan horen. Wat niet wegneemt dat ik soms zal huilen als ik bij jullie thuis buitenga of als ik de hoorn van de telefoon neerleg. Maar wees daar niet bang van. Ik ben daar over het algemeen nog ontstellend nuchter in; mijn blijdschap voor jullie is op dat moment steeds groter dan mijn eigen verdriet (sterker nog: hadden er maar meer onder jullie een kinderwens! :-p ); ik voel me juist vereerd dat ik deel mag uitmaken van jullie blijdschap en frustratie! Jullie zijn immers allemaal vriendinnen en bovendien is het voorlopig het dichtste dat ik bij een kindje kom.