09/03: Nummertje nemen aub

All I can do is wait for you
I'm all alone in the waiting room
When you're buried in solitude
It can get real thick
Desire is your only food
It can get you sick
I'm over here standing in this line
Just waiting in the waiting room
(No Doubt)


Fight ’til your fists bleed baby
Kick and scream at the wicked things maybe
God will unlock the door you need to walk through
When will it happen baby
It could be near but then maybe it could be far
Here we are in the waiting room
(Sixpence non the richer)

Tijdens het zoveelste wachten op de prof in een kille zaal van het UZ in Gent (je weet wel: die zaal die eigenlijk vol lotgenoten zou moeten zitten maar waar mensen elkaar nauwelijks durven aankijken) schoot het me ineens te binnen: eigenlijk is het hele infertiliteitsproces één grote wachtkamer. Wachten op je consultatie, wachten op een telefoontje, wachten op de resultaten van een bloedproef, wachten bij de apotheker, afwachten hoeveel eitjes je hebt na de punctie, afwachten hoeveel er bevrucht zijn, afwachten hoeveel er goed gedeeld hebben, afwachten of er embryo's ingevroren kunnen worden en vooral: afwachten of al dat wachten wel ooit tot iets zal leiden..

Al dat wachten heeft een paar vreemde gevolgen:

Van al dat vertoeven op de medische mallemolen, word je eerst en vooral een echte "pro". Termen ams ICSI, IVF, pick-up, cryo, Utrogestan, Menopur, subcutaan, intramusculair, enz..: je goochelt ermee alsof het niets is en bent zelfs verbouwereerd als iemand vraagt wat IVF eigenlijk is! Kijk mama, toch nog een diploma. :-)

Met je lotgenoten op diverse forums praat je ook helemaal in voor buitenstaanders volstrekt onherkenbaar gewauwel: "Wanneer heb jij TP? Ik heb net PU gehad; onder PV en ik moet zeggen: het deed geen deugd! Maar goed, straks is het weer aftellen naar de NOD." Ze zijn mensen al voor minder met witte jassen komen weghalen.

Een ander neveneffect van tè lang op de MM (komaan, met een beetje fantasie kom je er vast op!) te zitten, is dat het gevaar erin bestaat dat de wachtkamer van de infertiliteitskliniek een 2de thuis wordt. Je kiest bij aankomst onmiddellijk je meest vertrouwde zetel (als die vrij is; helaas boert de infertiliteitskliniek goed, dus overvolle wachtzalen), haalt een drankje en nestelt je (haast met enige knusheid) met een boekje in de hand, alweer: te wachten..

Stagiaires zie je komen en (soms liever) gaan en de vaste staf begint met een steeds grotere blik van herkenning naar je te knikken. Voor de prof ben je niet langer de: "Even kijken.. oh, ja, endometriosis" maar gewoon "meneer & mevrouw N".

Stilaan herken je ook wat koppels in de wachtzaal.. "Die waren er de vorige keer ook!" "Waren zij dat niet die die keer huilend naar buiten kwamen?" Want ja, dat laatste gebeurt helaas vrij vaak.. Een echo waarop geen hartactiviteit te zien was, een afgebroken poging om god weet welke reden of gewoon even alles beu: het ziekenhuis, de prof, de verpleegsters, de echo's, de slechte resultaten en natuurlijk: die allesverterende onzekerheid..

Want ondanks alle ongemakken, pijn, vermoeidheid en stress, draait het eigenlijk allemaal dààr om:

De Grote Onzekerheid.

Indien je immers op voorhand zou weten dat aan het einde van de rit een bloedmooie baby op je zat te wachten.. Tsja, dan onderging je al die behandelingen waarschijnlijk met de glimlach..

Nuja, glimlach.. Niet overdrijven. ;-)

Tot zolang we niets anders kunnen doen dan wachten, zal ik me maar troosten met de woorden van een ongetwijfeld wijze man: Geduld is een schone deugd!*



* En als iemand weet hoe eraan te geraken: let me know!