26/06: In de materniteit..

En dan wordt je van de verloskamer naar je eigen ziekenhuiskamertje gereden met je dochtertje in je armen en de kersverse en apetrotse papa vlak achter je.. Ze leggen je meisje aan aan je borst en laten je alleen met zijn drietjes.. Een moment dat zeker even mooi was als de geboorte zelf.. Dat kleine schepseltje helemaal alleen van jullie tweetjes dat zich daar ligt te voeden met iets wat uit je eigen lichaam komt. Onvoorstelbaar allemaal en 1 beeld dat we op video hebben zegt het allemaal: ik die Oerverwaasd naar Elise lig te staren en mompel: "Ik kan het nog niet geloven.."

Frank verliet in de nacht van Elises geboorte de materniteit rond half 4. Het viel ons allebei moeilijk om ons nieuwbakken gezinnetje al zo snel weer uit elkaar te zien gaan; het waren zo'n intense uren geweest en het liefst waren we nog uren aan een stuk samen geweest. Maar de ratio haalde het dan toch en dus ging Frank naar huis om toch nog wat slaap te halen en thuis dingetjes in orde te brengen.

En dus lag ik daar alleen met ons meisje. En ik verwonderde me over hoe natuurlijk alles aanvoelde. Niet dat je je op voorhand goed kan voorstellen hoe het zal zijn eens je een kindje hebt, maar àls ik me er op voorhand een voorstelling over maakte, had ik wel wat schrik dat ik superonbeholpen zou zijn en niet goed zou weten wat ik nu met dat vreemde wezentje aanmoest en wat ik nu voor haar moest voelen. Het zal natuurlijk voor iedere moeder anders zijn en dat is niet meer dan normaal, maar bij mij was de band er echt onmiddellijk. Die was er al geweest tijdens de zwangerschap, die was er onmiddellijk op de bevallingstafel en die werd enkel maar versterkt toen ze in die nacht naast mijn bed in haar wiegje lag; met klaarwakkere oogjes overal rond zich te staren.. Elise heeft die nacht nog wat slaap gehad; haar mama daarentegen kon geen oog afhouden van haar nieuwbakken spruitje. ;-)

Rond 8 uur werd het in de ziekenhuiskamer ineens een drukte van jewelste:

Ontbijt werd gebracht en niet opgegeten door een nog steeds kotsende mama. ;-)
De kinderarts kwam en Elise werd voor het eerst onderzocht en goedgekeurd; ze bleek enkel een probleempje met haar teentjes te hebben waar we later misschien nog naar gaan moeten laten kijken maar waar ze misschien ook nooit last van zou hebben volgens de KA.

De gynaecologe kwam op hetzelfde moment toe, maar die kwam natuurlijk voor mij. ;-) Ze zei iets over bloedverlies en mijn baarmoeder die niet genoeg gekrompen was, maar ik hechtte er op dat moment nog niet veel belang aan en had enkel oog voor de KA die met Elise nog allerlei rare testen aan het uitvoeren was ("Blijf met uw fikken van mijn kind, trut! 't Is dat ge dokter zijt hé!" ;-) ).

Ondertussen kwamen de vroedvrouwen toe met een bedpan en een waterkan in de aanslag: het spoelen kon beginnen (vindt iemand het smakelijk zo, alle details? ;-) )!

En daarbovenop kwam mijn ma ook nog de kamer binnengewandeld; ze had zich niet kunnen houden tot de bezoekuren zei ze. :-) Grappig om zien was hoe de (inmiddels nog extra aangedraven) vroedvrouwen Elise in haar handen stopten omdat ze haar een badje wouden geven maar iets vergeten waren. Haar eerste handeling als nieuwe oma! :-)

De dagen die hierop volgden, verliepen eigenlijk allemaal vrij gelijkaardig en zorgden ervoor dat je in een bepaald ritme kwam qua voedingen. De vroedvrouwen waren echt schatten en namen ondanks de drukte (het leek wel een of andere geboortegolf) toch de tijd om je te helpen. Jammer genoeg voelde ik me nog erg slap waardoor meehelpen met de verzorging pas na een dag of 3 daar kon. Bovendien heb ik lange tijd aan een baxter (medicatie omdat baarmoeder niet wou krimpen) gelegen waardoor ik niet echt mobiel was. Dat deed echt wel geen deugd aan mijn moederhart; ik had een enorme drang mijn kind zelf te verzorgen en mag er niet aan denken hoe moeders die een keizersnede achter de rug hebben, zich moeten voelen; die kunnen immers helemaal niet uit bed.

Maar ik troostte me met de idee dat ik haar nu snel mee naar huis zou nemen en dat alles dan wel goed zou komen. Ondertussen was het vrijdagnacht en merkte ik dat Elise nu op korte tijd veel onrustiger geworden was. Ze huilde meer en sliep minder. Ik moest haar nu wel heel vaak aanleggen want ze leek constant honger te hebben en een van de vroedvrouwen kwam met me praten. Dat het met mij helemaal niet goed ging volgens de laatste bloedwaarden, dat ook mijn borstvoeding niet genoeg op gang was, dat Elise nu toch wel veel gewicht verloor, dat ze bijna geen urine aanmaakte en dat ze koorts had; hongerkoorts heette dat. (Hongerkoorts! Welke klootzak heeft dàt woord uitgevonden?) Ik hoorde nog vaag iets van dat Elise dus flesjes zou moeten bijkrijgen en weg was ze.

Fijn om zoiets te horen tussen de soep en de patatten door. Ik was er helemaal niet op voorbereid; had van op mijn roze wolk alle signalen blijkbaar genegeerd of gewoon echt niet gezien..

Voor ik het goed besefte, kwam de vroedvrouw de kamer binnen met een flesje in de aanslag en begon Elise eten te geven. Mijn kind! Zomaar! Eten geven! Dat was toch mijn taak? Ze was toch nog volledig van mij afhankelijk? En nu zat ze daar bij iemand anders op de schoot, gulzig te drinken en te genieten van een of andere surrogaatmelk in een surrogaattepel!

Ik was volledig de kluts kwijt en heb tranen met tuiten gehuild toen de vroedvrouw weg was. De idee dat mijn kleine meisje ook perfect met iets of, erger nog: iemand anders, kon overleven, was een gedachte die tot dan toe nog helemaal niet bij me opgekomen was. Het brak mijn moederhart in ontelbaar veel stukjes.

Toen de volgende ochtend dan het nieuws kwam dat ik ook verschillende soorten medicatie zou krijgen om de bloedingen te minderen, mijn ijzertekort aan te vullen en mijn borstvoeding op gang te krijgen, dat ik een bloedtransfusie moest krijgen en dat ze Elise vandaag om het uur zouden aanleggen in een poging de borstvoeding ook op die manier beter op gang te krijgen, werd het even teveel voor Korneel.. Dat mijn kleine meid er niet fantastisch aan toe was omdat haar mama niet genoeg melk voor haar had, was iets dat me vervulde met zoveel schuldgevoel, dat ik bijna van mezelf walgde en me niet meer goed genoeg voelde als mama. Bovendien had ik ook veel schrik voor de toekomst, want hoeveel melk je hebt, hangt altijd samen met hoe je er lichamelijk aan toe bent en let's face it: da's nooit fantastisch bij mij, dus echt vlot zou het nooit gaan en dat vooruitzicht, stemde me helemaal zwaarmoedig. Ik voelde ondertussen (na de adrenalinestoten van de afgelopen dagen) namelijk ook wel de vermoeidheid van 4 nachten zo'n 2 à 4 uur slaap te hebben en bovendien kampte ik nu duidelijk met de babyblues.

Op vrij korte tijd heb ik toen beslist de borstvoeding helemaal op te geven. Ik weet dat ik op dat moment wel nog de rationaliteit had me af te vragen of die beslissing niet vooràl door die babyblues ingegeven werd, maar in mijn hoofd was het glashelder: borstvoeding was niet voor mij weggelegd. Elise zou veel meer aan mij hebben als ik flesjes zou geven en dus minder vermoeid zou zijn en nu ook sneller zou kunnen herstellen.

Achter die redenering sta ik nu nog steeds volledig, maar hart en ratio zijn natuurlijk 2 verschillende dingen en zelden heeft iets zoveel pijn gedaan als Elise daar, in de kliniek, voor de eerste maal los te laten en haar over te geven aan het Gevreesde Flesje.

Voor buitenstaanders komt het ongetwijfeld allemaal erg drama queenerig over, maar:
1. zo ben ik nu eenmaal :-p
2. mama's die ook borstvoeding hebben moeten opgeven, begrijpen me ongetwijfeld beter
3. mijn gevoelens toen waren echt wel intenser door de babyblues

Die laatste 2 dagen in het ziekenhuis waren dus allesbehalve aangenaam. Nog meer dan daarvoor verlangde ik ernaar thuis te zijn. Natuurlijk nog steeds om ons leven als gezinnetje eindelijk ècht te kunnen aanvangen, maar ook omdat ik eigenlijk eens zin had ik een stevige, ongegeneerde huilbui in de armen van mijn man. Ik ben niet echt open bij mensen waarbij ik me niet op mijn gemak voel (en dat zijn er veel ;-) ) en al die opgekropte gevoelens van verdriet, schuldgevoel en en twijfel, hielpen de zaak niet echt vooruit..

Maar tegelijk deden die 2 laatste dagen in de kliniek me lichamelijk wel deugd: de bloedtransfusie had zijn werk gedaan, de medicatie begon ook te werken, ik kon terug meer eten, meer slapen ook door de flesjes en dus kwam ik op korte tijd terug wat op krachten.

En zo kwam daar dan eindelijk Zondag. De Dag van de Langerverwachte Uittocht.Onbeschrijfelijk, dat gevoel van je versgebakken dochtertje in te gespen in haar maxi-cosietje, haar op te nemen en in je eigen auto vast te maken; wetende dat het nu echt kan gaan beginnen: ons leven als gezinnetje..