26/06: In de materniteit..

En dan wordt je van de verloskamer naar je eigen ziekenhuiskamertje gereden met je dochtertje in je armen en de kersverse en apetrotse papa vlak achter je.. Ze leggen je meisje aan aan je borst en laten je alleen met zijn drietjes.. Een moment dat zeker even mooi was als de geboorte zelf.. Dat kleine schepseltje helemaal alleen van jullie tweetjes dat zich daar ligt te voeden met iets wat uit je eigen lichaam komt. Onvoorstelbaar allemaal en 1 beeld dat we op video hebben zegt het allemaal: ik die Oerverwaasd naar Elise lig te staren en mompel: "Ik kan het nog niet geloven.."

Frank verliet in de nacht van Elises geboorte de materniteit rond half 4. Het viel ons allebei moeilijk om ons nieuwbakken gezinnetje al zo snel weer uit elkaar te zien gaan; het waren zo'n intense uren geweest en het liefst waren we nog uren aan een stuk samen geweest. Maar de ratio haalde het dan toch en dus ging Frank naar huis om toch nog wat slaap te halen en thuis dingetjes in orde te brengen.

En dus lag ik daar alleen met ons meisje. En ik verwonderde me over hoe natuurlijk alles aanvoelde. Niet dat je je op voorhand goed kan voorstellen hoe het zal zijn eens je een kindje hebt, maar àls ik me er op voorhand een voorstelling over maakte, had ik wel wat schrik dat ik superonbeholpen zou zijn en niet goed zou weten wat ik nu met dat vreemde wezentje aanmoest en wat ik nu voor haar moest voelen. Het zal natuurlijk voor iedere moeder anders zijn en dat is niet meer dan normaal, maar bij mij was de band er echt onmiddellijk. Die was er al geweest tijdens de zwangerschap, die was er onmiddellijk op de bevallingstafel en die werd enkel maar versterkt toen ze in die nacht naast mijn bed in haar wiegje lag; met klaarwakkere oogjes overal rond zich te staren.. Elise heeft die nacht nog wat slaap gehad; haar mama daarentegen kon geen oog afhouden van haar nieuwbakken spruitje. ;-)

Rond 8 uur werd het in de ziekenhuiskamer ineens een drukte van jewelste:

Ontbijt werd gebracht en niet opgegeten door een nog steeds kotsende mama. ;-)
De kinderarts kwam en Elise werd voor het eerst onderzocht en goedgekeurd; ze bleek enkel een probleempje met haar teentjes te hebben waar we later misschien nog naar gaan moeten laten kijken maar waar ze misschien ook nooit last van zou hebben volgens de KA.

De gynaecologe kwam op hetzelfde moment toe, maar die kwam natuurlijk voor mij. ;-) Ze zei iets over bloedverlies en mijn baarmoeder die niet genoeg gekrompen was, maar ik hechtte er op dat moment nog niet veel belang aan en had enkel oog voor de KA die met Elise nog allerlei rare testen aan het uitvoeren was ("Blijf met uw fikken van mijn kind, trut! 't Is dat ge dokter zijt hé!" ;-) ).

Ondertussen kwamen de vroedvrouwen toe met een bedpan en een waterkan in de aanslag: het spoelen kon beginnen (vindt iemand het smakelijk zo, alle details? ;-) )!

En daarbovenop kwam mijn ma ook nog de kamer binnengewandeld; ze had zich niet kunnen houden tot de bezoekuren zei ze. :-) Grappig om zien was hoe de (inmiddels nog extra aangedraven) vroedvrouwen Elise in haar handen stopten omdat ze haar een badje wouden geven maar iets vergeten waren. Haar eerste handeling als nieuwe oma! :-)

De dagen die hierop volgden, verliepen eigenlijk allemaal vrij gelijkaardig en zorgden ervoor dat je in een bepaald ritme kwam qua voedingen. De vroedvrouwen waren echt schatten en namen ondanks de drukte (het leek wel een of andere geboortegolf) toch de tijd om je te helpen. Jammer genoeg voelde ik me nog erg slap waardoor meehelpen met de verzorging pas na een dag of 3 daar kon. Bovendien heb ik lange tijd aan een baxter (medicatie omdat baarmoeder niet wou krimpen) gelegen waardoor ik niet echt mobiel was. Dat deed echt wel geen deugd aan mijn moederhart; ik had een enorme drang mijn kind zelf te verzorgen en mag er niet aan denken hoe moeders die een keizersnede achter de rug hebben, zich moeten voelen; die kunnen immers helemaal niet uit bed.

Maar ik troostte me met de idee dat ik haar nu snel mee naar huis zou nemen en dat alles dan wel goed zou komen. Ondertussen was het vrijdagnacht en merkte ik dat Elise nu op korte tijd veel onrustiger geworden was. Ze huilde meer en sliep minder. Ik moest haar nu wel heel vaak aanleggen want ze leek constant honger te hebben en een van de vroedvrouwen kwam met me praten. Dat het met mij helemaal niet goed ging volgens de laatste bloedwaarden, dat ook mijn borstvoeding niet genoeg op gang was, dat Elise nu toch wel veel gewicht verloor, dat ze bijna geen urine aanmaakte en dat ze koorts had; hongerkoorts heette dat. (Hongerkoorts! Welke klootzak heeft dàt woord uitgevonden?) Ik hoorde nog vaag iets van dat Elise dus flesjes zou moeten bijkrijgen en weg was ze.

Fijn om zoiets te horen tussen de soep en de patatten door. Ik was er helemaal niet op voorbereid; had van op mijn roze wolk alle signalen blijkbaar genegeerd of gewoon echt niet gezien..

Voor ik het goed besefte, kwam de vroedvrouw de kamer binnen met een flesje in de aanslag en begon Elise eten te geven. Mijn kind! Zomaar! Eten geven! Dat was toch mijn taak? Ze was toch nog volledig van mij afhankelijk? En nu zat ze daar bij iemand anders op de schoot, gulzig te drinken en te genieten van een of andere surrogaatmelk in een surrogaattepel!

Ik was volledig de kluts kwijt en heb tranen met tuiten gehuild toen de vroedvrouw weg was. De idee dat mijn kleine meisje ook perfect met iets of, erger nog: iemand anders, kon overleven, was een gedachte die tot dan toe nog helemaal niet bij me opgekomen was. Het brak mijn moederhart in ontelbaar veel stukjes.

Toen de volgende ochtend dan het nieuws kwam dat ik ook verschillende soorten medicatie zou krijgen om de bloedingen te minderen, mijn ijzertekort aan te vullen en mijn borstvoeding op gang te krijgen, dat ik een bloedtransfusie moest krijgen en dat ze Elise vandaag om het uur zouden aanleggen in een poging de borstvoeding ook op die manier beter op gang te krijgen, werd het even teveel voor Korneel.. Dat mijn kleine meid er niet fantastisch aan toe was omdat haar mama niet genoeg melk voor haar had, was iets dat me vervulde met zoveel schuldgevoel, dat ik bijna van mezelf walgde en me niet meer goed genoeg voelde als mama. Bovendien had ik ook veel schrik voor de toekomst, want hoeveel melk je hebt, hangt altijd samen met hoe je er lichamelijk aan toe bent en let's face it: da's nooit fantastisch bij mij, dus echt vlot zou het nooit gaan en dat vooruitzicht, stemde me helemaal zwaarmoedig. Ik voelde ondertussen (na de adrenalinestoten van de afgelopen dagen) namelijk ook wel de vermoeidheid van 4 nachten zo'n 2 à 4 uur slaap te hebben en bovendien kampte ik nu duidelijk met de babyblues.

Op vrij korte tijd heb ik toen beslist de borstvoeding helemaal op te geven. Ik weet dat ik op dat moment wel nog de rationaliteit had me af te vragen of die beslissing niet vooràl door die babyblues ingegeven werd, maar in mijn hoofd was het glashelder: borstvoeding was niet voor mij weggelegd. Elise zou veel meer aan mij hebben als ik flesjes zou geven en dus minder vermoeid zou zijn en nu ook sneller zou kunnen herstellen.

Achter die redenering sta ik nu nog steeds volledig, maar hart en ratio zijn natuurlijk 2 verschillende dingen en zelden heeft iets zoveel pijn gedaan als Elise daar, in de kliniek, voor de eerste maal los te laten en haar over te geven aan het Gevreesde Flesje.

Voor buitenstaanders komt het ongetwijfeld allemaal erg drama queenerig over, maar:
1. zo ben ik nu eenmaal :-p
2. mama's die ook borstvoeding hebben moeten opgeven, begrijpen me ongetwijfeld beter
3. mijn gevoelens toen waren echt wel intenser door de babyblues

Die laatste 2 dagen in het ziekenhuis waren dus allesbehalve aangenaam. Nog meer dan daarvoor verlangde ik ernaar thuis te zijn. Natuurlijk nog steeds om ons leven als gezinnetje eindelijk ècht te kunnen aanvangen, maar ook omdat ik eigenlijk eens zin had ik een stevige, ongegeneerde huilbui in de armen van mijn man. Ik ben niet echt open bij mensen waarbij ik me niet op mijn gemak voel (en dat zijn er veel ;-) ) en al die opgekropte gevoelens van verdriet, schuldgevoel en en twijfel, hielpen de zaak niet echt vooruit..

Maar tegelijk deden die 2 laatste dagen in de kliniek me lichamelijk wel deugd: de bloedtransfusie had zijn werk gedaan, de medicatie begon ook te werken, ik kon terug meer eten, meer slapen ook door de flesjes en dus kwam ik op korte tijd terug wat op krachten.

En zo kwam daar dan eindelijk Zondag. De Dag van de Langerverwachte Uittocht.Onbeschrijfelijk, dat gevoel van je versgebakken dochtertje in te gespen in haar maxi-cosietje, haar op te nemen en in je eigen auto vast te maken; wetende dat het nu echt kan gaan beginnen: ons leven als gezinnetje..

23/06: De Oerwaas; het verhaal van een geboorte..

We schrijven woensdag 7 juni 2006 ongeveer 6 uur 's morgens. Ik word wakker met krampen, maar dat gebeurde de laatste weken wel vaker, dus veel belang hechtte ik er niet aan. Of probéérde ik er niet aan te hechten, want hoe dan ook zit je toch steeds te hopen dat het deze keer nu echt op gang gaat komen. Zeker omdat de datum voor de inleiding (die zou de maandag erop plaatsvinden) toch steeds dichterbij kwam en een spontane bevalling toch nog steeds de voorkeur geniet..

De wat dan later toch weeën bleken te zijn, kwamen zo ongeveer ieder half uur, wat ervoor zorgde dat ik af en toe toch al doezelend in slaap viel tussendoor. Toen Frank rond acht uur opstond, stond ik mee op, maar verzekerde hem dat hij maar naar zijn werk moest gaan. Het zou toch wel weer niets zijn. Hoewel mijn gevoel me ondertussen anders zei, maar zomaar van je werk blijven met weeën die nog zo ver uit elkaar liggen en waarvan je niet eens weet of ze gaan doorzetten, is ook niets natuurlijk.

Bon, de Frank dus op zijn fietske (!) naar zijn werk in Gent en ik terug naar bed om te proberen nog wat te slapen.

Fantastisch idee! Tot ik om 10uur wakker werd met het gevoel urine te verliezen. Ik schrok er behoorlijk van, want daar had ik eigenlijk heel de zwangerschap geen last van gehad. Ik dus snel recht om naar het toilet te gaan en toen.. euh.. stroomde het dus echt wel langs mijn benen. ;-)

Op dat moment twijfelde ik er dus echt wel niet meer aan en het verlossende moment was eindelijk daar:

Mijn! Water! Was! Gebroken!

Wist ik veel dat het uur van verlossing nog wel een tijdje op zich zou laten wachten. :-)

Ik zette me even op het toilet, deed een maandverband aan en was wel wat ongerust omdat ik echt zòveel vruchtwater verloor. Ze zeggen op voorhand wel dat je kindje nog genoeg beschermd zit daarna, maar het voelt toch een beetje alsof de beschermingslaag die je kindje in leven hield, mee wegvloeit..

Gauw trok ik me dus wat anders aan (in pyjama naar de kliniek gaan zag ik net niet zitten ;-) ), gritste de telefoon mee en ging me in de houding leggen die de kinesiste me voor zo'n geval had aangeraden: plat op mijn linkerzij in de zetel. En dan snel bellen natuurlijk. Frank was dus nog maar pas op zijn werk toen hij de kalme, maar vastberaden stem van zijn vrouwtje aan de lijn kreeg: "Frank: je zal moeten terugkomen hoor; mijn water is gebroken."

Even vastberaden, maar toch net iets minder kalm meende ik ;-) antwoordde hij dat het goed was; dat hij direct ging vertrekken en dat het goed was. Ah ja, en dat hij direct ging vertrekken! Hihi; mannen! :-)

En dan zijn 50 minuten lang hé. Af en toe stond ik nog recht om iets te nemen waar ik nog aan dacht, ik SMS'te Roos dat mijn water gebroken was en dat ik dus zou gaan bevallen en dan maar snel weer gaan liggen. Ik maakte me lichtjes zorgen over of we wel op tijd in de materniteit zouden geraken, maar daar hadden ze gezegd dat je met zuiver vruchtwater ook gerust 2 of 3 uur mag wegblijven. Oef, dat zouden we wel halen.

Rond 11u15 was hij daar dan: de vader van mijn wel heel toekomstig kind. Drijfnat van het zweet, vol adrenaline en vreemd genoeg rustiger dan hij had geklonken aan de telefoon. Ook hij graaide nog wat spullen bij elkaar, trok droge kleren aan en weg waren we.

Het was 11u35 toen we aankwamen in de materniteit. Ik zie namelijk nog zo de grote klok voor me die daar ophangt in de hal en herinner me dat ik me afvroeg om hoe laat ik die klok weer zou zien en of alles dan goed zou zijn met mijn klein Zoeterwtje..

Jammer genoeg werd ik direct aan een monitor vastgemaakt en moest ik dus plat in bed blijven liggen. Met weeën die zich nu toch stilaan meer lieten voelen, was dat niet vanzelfsprekend. Weeën opvangen doe je toch vooral zittend; voor je eigen comfort, maar ook om de opening (door de zwaartekracht) te bevorderen.

Noppes dus. Maar na een half uur monitor mocht ik wel weer rondlopen en het deed echt deugd de weeën nu beter te kunnen opvangen en te merken dat de truukjes die je leerde in de prenatale kine toch echt wel hielpen.

Een paar uur later (zo rond 15u) kreeg ik te horen dat de opening niet snel genoeg vorderde en dat het zowel voor moeder als kind beter was als ze mij een baxter zouden geven met een weeënversterkend middel. Geen leuk nieuws, want mijn kinesiste had verteld dat de weeën dan vaak ineens zoveel sneller komen dat het moeilijk wordt ze zelf op te vangen. Bovendien lig je dan dus wéér plat in bed tòt je mag gaan persen. Wat nog een eind kon duren, want ik had op dat moment zo'n 4cm opening. Maar niets aan te doen; gynes wil is wet en dus hing ik voor de 2de maal aan een baxter.

Het anderhalf uur wat daarop volgde was op zijn minst.. euh.. onaangenaam te noemen. ;-) Ineens kwamen de weeën inderdaad om de minuut. Ongelofelijk in wat voor een murwe staat je terecht komt als je lichaam zo intens blootgesteld wordt aan pijn. Ik probeerde me volledig te laten meevoeren en constant te denken aan ons Eliseke en hoe iedere wee haar dichter bij de me bracht.

Iets na 16u kwamen ze nog eens kijken hoeveel opening ik had. Ik had er goeie moed in, want door dat middel zou alles toch goed opgeschoten moeten zijn. Diezelfde moed zonk me dan ook in de schoenen toen ik hoorde dat ik een luttele centimeter gewonnen had; ongeveer wat mijn lichaam tot dan toe (1cm opening per anderhalf uur) op eigen kracht òòk gedaan had met andere woorden.

Er knakte echt iets in mij. De idee om daar nòg eens 5 uur te liggen maar dan met zoveel meer pijn, zag ik echt niet zitten en steeds meer begon ik te panikeren dat ik tegen dat het èchte werk zou beginnen (het uit mij duwen van een dikke 4 kilo ;-) ), ik totaal òp zou zijn en we dan nog verder van huis zouden zijn.

Op vrij korte tijd heb ik dan beslist om een epidurale te nemen; eens ik de vroedvrouw mijn keuze had verteld, herinner ik me zelfs nog vaag dat ik Frank ongeveer om de 10 seconden sissend van woede vroeg waar ze nu eigenlijk bleven met die rotspuit.

Rond half 5 was het dan zover: de Anesthesiste, Bevrijdster der Bevallende Vrouwen, kwam binnengewandeld met de beloofde rotspuit bij zich. Er werd mij op het hart gedrukt dat het essentieel was dat ik nu volledig stil moest liggen, ook al zou er zo meteen een wee komen. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar al had ik op dat moment met hete kolen in mijn bakkes verstaanbaar de Brabançonne moeten zingen: ik had het ook gedaan. Alles om van die verrekte pijn vanaf te zijn.

Hèhè, ze zat. En zo'n kwartiertje later gleed ik langzaam af in een staat van gelukzalige ontspanning. Het leven is nog zoveel mooier als je net pijn gehad hebt en je voelt die dan langzaam maar zeker wegtrekken. :-)

Mijn staat van zen zou echter een kort leven beschoren zijn, want zo'n uurtje daarna (het zal zo rond half 6 geweest zijn) voelde ik me zo misselijk worden als wat. En toen begon het overgeven dus. Ik weet niet meer hoe vaak of hoe lang ik gekotst heb, maar het was veel. En opnieuw voelde ik me dus totaal groggy; dit keer niet van de pijn maar van pure misselijkheid en vermoeidheid van het steeds maar overgeven. Ik hunkerde dus weer naar het toucheren; het vernemen van hoeveel we déze keer dan wel opgeschoten waren, want je hoort toch vaak dat zo'n epidurale de openingsklus in no time klaart.

Grrrr.. Alweer noppes. Ik bleef gestaag nauwelijks een centimeter per uur winnen. Het begon nu echt wel lastig te worden om daar al zo'n 6 uur zo ziek als een hond in dat bed gekluisterd te liggen en de uren duurden dan ook steeds langer en langer. Maar op de een of andere manier is het dan toch zo gekomen dat de vroedvrouw de verlossende woorden kwam uitspreken:

Je! Mag! Gaan! Persen!

Ik dacht altijd dat ik superzenuwachtig zou zijn terwijl ik naar de verloskamer gevoerd zou worden, maar ik was tè ver heen om me veel zorgen te maken. Ik hees me met wat hulp op de bevallingstafel, poneerde mijn benen in de beugels en probeerde de gyne die kwam binnengewandeld vriendelijk te begroeten. Ik wierp een blik op de klok die daar hing: 21u31. Ik herinnerde me nog dat ik dacht: "Hopelijk doet je mama het goed Eliseke; dan ben je daar snel en zie je niet teveel af."

En toen veranderde alles.

Het is alsof ik op dàt eigenste moment mama werd. Ik kwam in een staat die ik niet anders kan omschrijven dan een Oerwaas. De vroedvrouw kwam naast me staan, zei me dat de eerste perswee er aan kwam en dat ik op haar teken àlles moest geven. Ik heb nog nooit iets zò letterlijk genomen. Ik nam de lussen vast die opzij van zo'n tafel hangen, drukte mijn kin op de borst en duwde met een kracht waar ik zelf van schrok.

Blijkbaar was ik niet de enige, want Frank begon te stamelen en wat beduusd te snikken en herhaalde heel de tijd: "Allez jong Veerle, zo'n kracht dat je hebt! Ongelofelijk! Zo goed dat je dat doet!"

Als er nu ièts was met mij motiveerde om dan zo mogelijk nòg meer te geven, was het dat wel. En zo heb ik onder de aanmoedigingen van Frank, de gyne, de vroedvrouw en een stagiaire (het leek wel een voetbalmatch ;-) ) liggen duwen en persen en mij proberen visualiseren dat ons Eliseke nu toch wel héél dichtbij was.. Dat ze met hun drieën joelend riepen dat ze het hoofdje konden zien, hielp daarbij natuurlijk enorm. :-)

Groot was dan ook de schok toen de vroedvrouw bij de volgende controle van het hartje, samen met ons, constateerde dat er niets te horen was. Stilte was nog nooit zo akelig, blikken tussen gyne en vroedvrouw nog nooit zo onheilspellend. Frank zag mijn reactie en schudde sussend van nee, maar ik zag dat ook hij danig van zijn stuk was.

Gelegenheid om te panikeren gaf ik mezelf niet. "Die kleine moet er zo snel mogelijk uit", was alles wat ik kon denken. Ik kon nog net uitbrengen: "Ik ben zo bang dat er iets mis is met haar!" De gyne begon sussend (en dus onrustwekkend) te antwoorden dat alles wel OK zou zijn, toen daar ineens het mooiste geluid op heel de wereld de monitor uit kwam gerend: het paardje in galop was daar! Het hartje van ons meisje!

Terwijl de tranen liepen over mijn wangen liepen, begon ik opnieuw te persen. Vol goeie moed dat het nu helemaal in orde zou komen.

En zie: om 21u59 hoorde ik iemand, die van heel ver weg klonk, zeggen: "Pak haar maar! Leg haar maar op je buik."

En dat deed ik. Ik nam dat kleine, glibberige, dampende, warme, overheerlijk ruikende kleine meisje van me in mijn armen. Ik weet niet meer of ik het luidop gezegd heb, maar het enige dat ik kon denken was: "Dat kan toch niet! Ik heb onze kleine meid bij me! Hier op mijn buik! Levend en wel!"

Die waas waarin ik vertoefde, heeft echt nog ùren geduurd. Ik was alle gevoel voor realiteit kwijt en mijn klein meisje was alles waar ik nog naar kon kijken. Voor mijn gevoel leek het dan ook of ze zeker een kwartier op mijn buik gelegen had, maar Frank vertelde me achteraf dat ze daar maar een minuutje gelegen heeft.

Ik weet enkel nog dat mijn moederhart daar ter plekke voor de eerste keer gebroken werd toen de vroedvrouw (die vanaf dan heel wat minder sympathiek leek ;-) ) haar bij me weg kwam halen. Ze sprak Elise troostend toe, verwijderde haar slijmpjes, gaf haar al haar eerste badje en woog haar. Het voelde totààl onnatuurlijk aan. Ik behoorde dat te doen! Het voelde al veel beter aan toen ze in Franks armen gelegd werd. Onvoorstelbaar mijn twee grootste schatten zo bij elkaar te zien.

"Het leven is goed" is zowat de enige heldere gedachte die ik die avond nog gehad heb. En eigenlijk de enige sindsdien; zowat iedere keer als ik naar ons dochtertje kijk of aan haar denk. En da's vaak. ;-)

14/06: Een ongekende dimensie..

How wonderful life is
now you're in the world

Ewan MacGregor


Een dikke week geleden is het dat ik hier kwam schrijven dat het de laatste daagjes waren.. En kijk waar we nu zijn: allang weer thuis (zo voelt het toch) met ons dochtertje bij ons..

Zoals onze E-lise al in haar eigen blog vermeldde, zijn we volop bezig aan het reconstrueren van haar geboorteverhaal en het verblijf in het ziekenhuis, dus dat lezen jullie hier binnenkort zeker, maar voor nu gewoon een korte update..

Zo stilaan krijgt alles in huis zijn eigen plaatsje (en er komt veeeeeeeel gerief bij met zo'n kindje :-)) en komen we in een routine van pampers verversen, eten geven, boertjes laten en in slaap sussen. En 's avonds een lekker baddeke. :-)

Ondertussen leren we onze meid steeds beter kennen. Waar ze van houdt en niet van houdt, waar ze rustig van wordt en onrustig en vooral: hoeveel ze wil eten. :-) Want dat het een serieuze schrokop is, dat staat vast. Volledig geërfd van papa dearest natuurlijk; ikke niets mee te maken! 8-)

Het ouderschap is tot nu toe zoooooooooooo zalig en eindelijk mama zijn, geeft me zo'n ongelofelijk fantastisch en sterk gevoel dat mijn geluk mijn brengt in een
dimensie die tot nog toe ongekend was denk ik. :-)

Zo, onze kleine meid is aan het slapen en ik ga me ook naar het bedje begeven.
Slaapwel zoete wereld..

07/06: Elise

en Veerle en Frank kunnen bovenstaande enkel trots bevestigen;

Elise werd op woensdag 7 juni om 21h59 geboren.
Het prachtkind weegt 4,150 kg en is 51,5cm groot
Moeder en dochter zijn een beteke moe, maar stellen het goed.
en vader weet alleen nog dat hij erg trots en heel gelukkig is ;-)

meer op http://e-lise.be

06/06: Laatste daagjes

Wat een raar gevoel, nu zo met zekerheid te weten dat dit de laatste daagjes zijn! De laatste daagjes met een dikke buik, de laatste daagjes als gewoon Veerle ipv als mama, de laatste daagjes rustig met zijn tweetjes..

Ergens ben ik er wel dankbaar voor; met al die tijd omhanden kan je rustig van al die dingen afscheid nemen. Klinkt misschien raar, want je hebt er eigenlijk 9 maanden de tijd voor gehad, maar toch is het anders eens je wéét wanneer je ten laatste je kindje bij je zal hebben.

Pfoewie, die laatste uitdrukking kost me moeite, want er is natuurlijk nog steeds die schrik dat er nog iets zou fout lopen.. 't Is dat ik "for the record" niet aan bijgeloof doe hé. :-)

Deze morgen een half uurtje aan de monitor gaan liggen; alles was perfect met ons Erwtje! Qua opening ben ik niets opgeschoten, dus dat is wel jammer. Maar voor de rest bleef de gyne erbij dat ik nog steeds alle kansen heb op een natuurlijke bevalling. Ze vroeg of ik zelf een datum voor ogen had ivm inleiding en het was éven verleidelijk maar heb dan toch maar wijselijk gezegd dat ik zo lang mogelijk wil wachten. Wat dus wil zeggen dat ik volgende week maandag binnen moet, als ik tegen dan nog niet bevallen ben.


NOG! HOOGSTENS! 6! KEER! SLAPEN! EN! IK! WORD! MAMA!


(Oeioei, is dat niet "jinxen"? Ah, nee, juust; ik geloof er niet in. ;-) )

02/06: Wat je mama zal missen..

.. je voetje, steevast in mijn rechterzij; zo tastbaar dat ik het zachtjes kan masseren..

.. hoe datzelfde voetje lijkt terug te masseren door héél langzaam langs mijn zij te strijken..

.. hoe je begint te bewegen als ik iets zoets naar binnen werk..

.. hoe je benieuwd bent naar dat klotsend water als ik een badje neem..

.. of naar die douchestraal die je probeert te grijpen..

.. hoe je vrijwel iedere avond, net als ik het licht uitdoe, de hik krijgt en mijn buik ritmisch op en neer laat gaan..

.. hoe het voelt om nooit alleen te zijn..

.. hoe ik je hartje horen kan; een paardje in gallop..

.. hoe lang het zingen voor mijn erwtje-zoet; zachtjes, ik voor jou alleen..

.. hoe ontzettend ontroerd ik ben als ik merk dat je rustig wordt van je papa zijn grote, warme handen op mijn buik..

Je mama zal veel dingen missen, lief kleintje, maar kom nu toch maar uit je veilig huisje.. Je mama ziet je nu al zo ongelofelijk graag dat de tranen haar soms zomaar over de wangen rollen van geluk.. En dan de schrik je misschien toch nog te verliezen..

Ik ben gulzig naar je gezichtje, en dat voetje, lief en zacht..

Ik wil je zien en ruiken en voelen en vastnemen en steeds weer voor je zingen, nacht na nacht..