21/04: Limbo-land

I don’t know where life will lead me
But I know where I’ve been
I can’t say what life will show me
But I know what I’ve seen
Sitting here in limbo, waiting for the dice to roll
Sitting here in limbo, got some time to search my soul
(Fiona Apple)

Binnen precies 1 maand vertrekken we op reis naar Zuid-Frankrijk. Jeej!! Ik kan niet wachten. Want tot nu toe is deze vakantie er enkel nog maar eentje geweest in limbo-land.

Enerzijds hebben we daar mijn postje van precies 1 maand geleden. Een postje vol hoop en euforie vanwege dat nieuwe leventje in mij. Een postje vol out-of-character bijgeloof zelfs. En dan nog bijgeloof in iets wat positief zou zijn voor mij; niet over de rampspoed die mij elk moment kan overvallen! De eerste lentezon deed duidelijke vreemde dingen met mij.

Maar ondertussen zijn we een maand verder en hebben de aprilse grillen lelijk huisgehouden. De nuchterheid is ingeslagen als een fikse hagelbui en heeft een zekere droefheid over verwoest beginnend leven achtergelaten.

Zeker: april houdt ook de belofte van zomer in en die zal zoals altijd (en zelfs méér dan de voorbije jaren) veel mooie dingen met zich meebrengen, maar het brengt toch erg dubbel gevoel teweeg, want het houdt ook in dat ik pas ergens in augustus of september weer die high voelen van een ontluikend wondertje in mijn buik.. Wat eerst een enorme opluchting leek (en nog steeds hoor) dat we even een "break" konden nemen, verwordt nu toch alweer in een ongeduldig voetjesgetrappel over wanneer we de draad weer zouden opnemen.

Maandag moesten we voor een gesprek bij de prof zijn (over de afgelopen envolgende pogingen) en zo onwerkelijk als het was om na al die tijd weer het UZ binnen te stappen (het was een wereld die ik al helemaal achter me had gelaten), zo raar deed het ook om daar weer buiten te stappen met het idee dat het bijna herfst zou zijn vooraleer we daar opnieuw voet zouden binnenzetten..

Tenzij we daar voor iets anders moeten zijn natuurlijk.. Hout vasthouden!

Hout vasthouden zei ze! Oh my God, er is gewoon sprake van permanente hersenbeschadiging!

Op tijd van amper een half uurtje was mijn geest gegaan van "WE WERE ON A BREAK!" tot "Can't we try just a little bit harder?". Van een afgesloten-en-daar-niet-rouwig-om Ross naar een wanhopig-naar-haar-baby-verlangende Rockell. Je moet het maar doen.

Maar ik weet dat het verstandiger is van braaf geduld te oefenen. De behandeling heeft teveel van mijn lichaam geëist om goed te zijn en ook geestelijk is het belangrijk om weer even ongeremd te kunnen leven als jonge mens en als jong koppel. Want dat is de laatste jaren niet altijd even goed gelukt..

Verstand op nul dus (en god wat zijn we dààr goed in) en genieten maar!

13/04: Adopteren voor dummies, les 3

Les 3: Relax! Soms zitten de dingen ook gewoon mee!

En toen was daar het bureau in Roeselare. Wat een ommekeer! We belden, direct nam er iemand op, direct noteerde iemand onze gegevens, de dag erna (!) kregen we reeds de papieren in de bus en nu hebben we dus een afspraak te stekken! En die mensen daar waren vriendelijk! Echt vriendelijk!

We zijn er nog niet goed van.

We willen dus even de gesprekken afwachten en nog wat andere info vooraleer we beslissen met welk van de 2 bureaus we in zee willen gaan. Want ik kan me voorstellen dat zoiets ook gewoon moet klikken. Zo'n bureau heeft natuurlijk zijn objectieve criteria en beleid, maar word ook gewoon geleid door mensen van vlees en bloed en dus met een eigen persoonlijkheid. Niet dat het al dan niet aanvaarden van onze persoontjes daarvan zou mogen afhangen, maar heel dat proces is al moeilijk genoeg en als je dan 5 jaar opgescheept zit met mensen die je niet goed kan hebben, wordt het er natuurlijk niet makkelijker op.

Voorlopig zit deze cursus "adopteren voor dummies" erop. Meer olijke avonturen (!) volgen ongetwijfeld ergens deze zomer, wanneer ons adoptieverhaal verder gaat.

12/04: Adopteren voor dummies, les 2

Les 2: Durf berekende risico's nemen!

En dus hadden we nog 2 bureaus op het oog. We besloten contact mee op te nemen met dat andere bureau uit het Gentse en zochten dus op hun site de gegevens. Erg bemoedigend waren de overvloed aan uren waarop de dienst te bereiken bleek: maandagmorgen tussen half 9 en 9.

En dus begon de amusante bel-pogingen-reeks. In week 1 zaten we vast bij de dokter, in week 2 was de verantwoordelijke er zelfs tijdens dat half uurtje niet en in week 3 zat F. vast in het verkeer en kon hij dus niet bellen (en hij moest bellen, zijnde de man met de drukste agenda ;-) ).

En toen, toen hebben we iets ongelofelijk waaghalzerig gedaan. We belden..



Buiten de aangegeven uren!



*neemt even pauze om het publiek deze schokkende boodschap te laten verwerken*



Onze totaal out-of-character-actie werd beloond, wa-hant!! We hebben een afspraak te stekken!!!!

Een! Volledige! Vaste! Afspraak!!

....


....


Op 21 juni.. *zucht* Hadden we geweten dat het zo lang duurde, hadden we natuurlijk niet gewacht tot we volledig "vertrekkensklaar" waren WUR!!

We beginnen zo langzamerhand te denken dat het allemaal 1 Grote Test is. Niet meer de felbegeerde-roze-streepje-test, nee, het wordt een heel andere soort test. Die om te zien of we Goede Ouders zullen zijn, of we gemotiveerd genoeg zijn om ondanks alle tegenslagen toch door tezetten, of we genoeg geduld kunnen oefenen en bovendien: of we bij dat oefenen onze geestelijke gezondheid niet verliezen. ;-)

11/04: Adopteren voor dummies, les 1

Les 1: Leer correct gebruik maken van je mailprogramma!


Het begon onschuldig die ochtend: de zon scheen, de vogeltjes tsjierpten en onze Grote Zwarte Teef (hey, de lab hé!) lag op een bolletje in haar bench. Niets had me dus kunnen voorbereiden op de rampspoed van die dag.

Ik mailde naar een adoptiebureau in Gent om te vragen of wij wel in aanmerking kwamen voor een adoptieprocedure bij hen, omdat F. toch al 36 is en we gelezen hadden op hun site dat je maximum 40 mag zijn bij de toewijzing van je kindje. We vonden dit nogal verwarrend, omdat je niet van op voorhand kan weten hoe oud je zal zijn bij toewijzing natuurlijk! Ik kreeg het volgende antwoord terug van iemand die zeker niet als eerste in rij stond toen ze "vriendelijkheid" uitdeelden; laten we haar VMAT (vriendelijkheid-missende-adoptiedienst-trut) noemen:

Gelieve u te informeren bij de andere diensten.

Ik forwarde deze mail naar F. met volgende leuke commentaar erbij van mijnentwege:

Wat een kort en raar antwoord. Wil ze hiermee inderdaad zeggen dat we dan bij hun niet kunnen adopteren?? :-/

Enige vochtigheid voelde ik toen er volgend antwoord volgde:

Het antwoord was inderdaad wat kort: maar, zoals u zelf concludeerde is een kandidatuur bij ons niet mogelijk omwille van de leeftijd. Andere diensten stellen andere voorwaarden, vandaar dat ik u doorverwees naar hen om te horen of u bij hen terecht kan.

Tenzij F. een van zijn Keurig Taalgebruik Pilletjes genomen heeft, praten wij zo niet tegen elkaar en dus concludeerde ik met niet weinig bonzend hart dat deze mail niet van mijn allerliefste kwam, maar van: VMAT!! Inderdaad: in werkelijkheid had ik niet op de "forward"-toets maar op de "reply"-toets geduwd!

De! reply! toets!!

Die verdomde dingen staan ook veel te dicht bij elkaar! Ik overweeg ernstig een klacht in te dienen tegen die zeikers van Microsoft.

Let's Kill Bill !!

Beelden van zwarte lijsten met onze namen er op die circuleerden in het adoptiemilieu, flitsten reeds door mijn hoofd en dus mailde ik VMAT onmiddellijk terug. Dat deze mail voor mjn echtgenoot bedoeld was, maar dat ik inderdaad niet goed begreep wat ze nu eigenlijk bedoeld had. Het ongelofelijk uitgebreide, innemende en hartverwarmende antwoord was:

OK.

Compleet van mijn melk door deze ongebreidelde zee van affectie besloot ik dan maar onze pogingen bij dit adoptiebureau een plaatsje te veroveren voor gezien te houden en ons te concentreren op de 2 andere die we op het oog hadden.

Meer gekke fratsen dus binnenkort in deel 2!

03/04: Vakantie!

It´s time for the good times
Forget about the bad times, oh yeah
One day to come together
To release the pressure
We need a holiday
You can turn this world around
And bring back all of those happy days
Put your troubles down
It´s time to celebrate
Let love shine
And we will find
A way to come together
And make things better
We need a holiday
(Madonna)


Nu deze 3de poging ook niet de goeie blijkt, trekken we er een tijdje van tussenuit. Geen jaar naar de Himalaya, geen trektocht door Australië, nee, gewoon overal behalve het UZ in Gent. We voelen dat we het nodig hebben; geestelijk maar vooral ook lichamelijk. Het grote groene (?) CVS-monster is namelijk terug sinds we met IVF begonnen. Nog niet in al zijn destructieve glorie, maar toch. We laten het ook liever niet te ver komen natuurlijk; daarvoor heb ik er de vorige keer te hard voor gewerkt en te lang op gewacht.

Het eerste wat op het programma staat is dus terug de draad bij de kinesist oppakken. Daar heb ik helaas moeten afhaken een paar weken geleden omdat de combinatie met de IVF toch te zwaar bleek. Terug naar de oefeningetjes dus!

Het wordt ook terug naar de astma-puffer; de dosis wordt zelfs opgedreven. Tot nu toe had ik altijd de laagste dosis of stopte ik zelfs helemaal voor een tijdje omdat de dokter er ook niet helemaal gerust op was van wat de gevolgen zouden zijn bij een eventuele zwangerschap. ("Gelukkig hoef je daar bij mij dus eigenlijk helemaal nooit bang voor te zijn", zei Cynic Chick. :-) ) Hopelijk voelen we daar snel de positieve gevolgen van!

Verder is het natuurlijk uitkijken naar onze reis naar Zuid-Frankrijk in mei! Nog 34 keer slapen! :-)

En dan zijn er nog de Gentse Feesten, de Lokerse Feesten, allerlei BBQ's en uitstapjes waarbij ik nu eens nièt met een naald vol hormonen in mijn tas moet lopen of vroeg moet doorgaan omdat de ik dag erna naar het UZ moet.

BRING IT ON!

Maar het belangrijkste wat we in deze "vakantie" zullen doen, zal zijn..


*tromgeroffel*


Het Opstarten Van Een Adoptieprocedure!


Jawel, we hebben besloten niet langer te wachten en alles in gang te zetten. We zouden gaan voor binnenlandse adoptie, dus kijken we tegen minimum 5 jaar "procederen" aan. Hoog tijd om er aan te beginnen dus. Een spannende nieuwe reis dus, die waarschijnlijk weer een boel stress zal meebrengen maar die ons na 5 jaar hopelijk eindelijk dat allerschattigste boeleke zal geven.

En tenslotte is er nog: een heeeele zomer lang ferm genieten van het zonnetje! Jullie horen het goed: deze regenverslaafde ("Hallo, mijn naam is Wolfje en ik ben verslaafd aan regen.") is verzot op mooi weer sinds ze de trotse medebezitter is van een tuin! Een heuse tuin hé!! Geen 2m² gras met 4 muren rond, maar een behoorlijke oppervlakte met een bloemenperkje, fruitstruikjes, een terras èn een boom!! Een boom zeg ik u!!

Er is nog hoop voor de wereld: als ik van zon kan leren houden, is àlles nog mogelijk. :-)

02/04: Weer slecht nieuws

Negatieve urinetest gedaan deze morgen.. :-(

01/04: Cynic chick

Blijkbaar zijn er nogal wat mensen verontrust geraakt na de nogal cynische toon in het vorige berichtje. :-) Volgens mij zijn er velen niet bekend met dit kantje van mij; de laatste jaren ben ik dan ook zo'n gelukkige softie geworden dat ik dat cynisme vaak verberg onder een dikke hoop positivisme. En geef toe: een gelukkige cynicus lijkt nergens naar hé? ;-)

Maar "old habits die hard" en bovendien dacht ik dat het voor jullie grappiger zou zijn om lezen dan al dat melig gezwemel. Dus: néé, ik sta niet op de rand van een zenuwinzinking! :-)

Wat niet wegneemt dat ik natuurlijk de kern van de boodschap wel meende: mensen kunnen soms vreselijke 'goeie raad' geven. De standjes die wij de laatste jaren al uitprobeerden, de vitaminen, de homepatische mengseltjes, de reisjes tussendoor, de acrobatische toeren nà de daad, de diëten, de vaginale douches,.. Geloof me vrij: het heeft geen geheimen meer voor me! :-) Maar als ze mij komen zeggen dat ik eens een goed heet bad moet nemen of dat iedereen die zij kennen pas zwanger werd nàdat ze met IVF stopten (dank u mama), komt die oude "cynic chick" in mij weer even de kop opsteken.

En dan was er ook nog het 'solidaire' aspect van mijn post: veel lotgenoten van mij moeten nog véél vaker véél ergere dingen aanhoren. Serieus! Je kan dat soort dingen niet verzinnen. Ik ben van bij het begin geweldig verstandig geweest (zo ben ik nu eenmaal) en heb geweldig goed nagedacht aan wie ik van onze perikelen kon vertellen zonder constant schrik te moeten hebben van onnozele commentaren.

Dus lieve mensen: zit nu alstublieft niet de de hele tijd te denken over wat jullie wel niet ooit allemaal 'verkeerd' tegen mij zouden gezegd hebben! Geloof mij dat niemand die dit blog kan lezen, me ooit iets verteld heeft dat zo idioot overkwam dat ik me de haren uit mijn hoofd trok. :-)

Wat tevens ook een goede aanleiding is om het eens te hebben over de schrik van sommigen onder jullie om mij te vertellen over het reilen en zeilen van jullie zwangerschap, -spogingen, -skwaaltjes of de groeipijnen van jullie kindjes! Ik ben echt nog niet zo verbitterd dat ik dat niet kan horen. Wat niet wegneemt dat ik soms zal huilen als ik bij jullie thuis buitenga of als ik de hoorn van de telefoon neerleg. Maar wees daar niet bang van. Ik ben daar over het algemeen nog ontstellend nuchter in; mijn blijdschap voor jullie is op dat moment steeds groter dan mijn eigen verdriet (sterker nog: hadden er maar meer onder jullie een kinderwens! :-p ); ik voel me juist vereerd dat ik deel mag uitmaken van jullie blijdschap en frustratie! Jullie zijn immers allemaal vriendinnen en bovendien is het voorlopig het dichtste dat ik bij een kindje kom.