30/03: Legend of an infertile girl

Lang, lang geleden moest de mensheid in Fertilia, het land der vruchtbaren, zijn verklaringen omtrent allerlei fenomenen, halen uit volksverhalen, mythes en legendes. Men zou kunnen vermoeden dat de grote evolutie in de wetenschap deze volksverhalen overbodig maakte. Niets is echter minder waar. Tot op de dag van vandaag klampen de mensen daar zich nog steeds vast aan een samenraapsel van wilde verhalen teneinde bepaalde gebeurtenissen (waar ze met hun dom, fertiel brein maar niet aan uitkunnen) te kunnen begrijpen.

Deze verhalen hebben grosso modo 1 gemeenschappelijk thema: als je de gedachte aan een kind uit je hoofd zet, komt het kind vanzelf. Het hele infertiliteitsproces is dus geen kwestie van "als de berg niet naar Mozes wil komen, komt Mozes wel naar de berg" (zij het met behulp van een paar hormonen en bekwame professoren), neenee: als Mozes maar hard genoeg aan een rivier denkt, zal de berg vanzelf wel komen!

Variaties op dit thema zijn:

- De vriendin van mijn neef zijn vrouw had zwanger worden volledig opgegeven! Ze waren gestopt met alle behandelingen en baf! Direct daarna zwanger!

- De broer en schoonzus van mijn buurman zijn kuisvrouw hadden zich opgegeven voor adoptie omdat ze niet meer geloofden in zwanger worden en wat denk je? Direct zwanger!

- De collega van mijn nicht haar vriendin ging op reis en niet te geloven: direct zwanger!

Nu proberen ze ergens ver, vèr hier vandaan (meer bepaald in Infertilia, het land der onvruchtbaren), precies te ontkomen aan al die spookverhalen teneinde zich niet schuldig te moeten voelen over het uitblijven van een succesvolle zwangerschap.Of ze horen deze legendes liever niet omdat het toch al moeilijk genoeg is om poging na poging opnieuw je moed te verzamelen voor een volgende keer.

De mensen van Infertilia twijfelen er niet aan dat een zekere mate van ontspanning nodig is en dat compleet geobsedeerd zijn met zwanger worden de zaken natuurlijk niet direct bevorderen. Maar de mensen van Infertilia weten ook dat als je cortisol-niveaus deftig zijn en je een vrij regelmatige eisprong hebt (het eerst wat ontregeld wordt als je te gespannen bent), je er zo slecht nog niet voorstaat qua "er-teveel-mee-bezig-zijn"-factor.

De mensen van Infertilia vragen zich ook af hoe de gedachte aan een baby kan verdwijnen als je om de paar uur hormonen moet nemen en om de paar dagen de prof moet bezoeken? Of hoe die gedachte kan opgaan in rook als de mensen van Fertilia je 7 keer per dag doen denken aan het feit dat je er toch zeker niet aan mag denken?

Nu twijfelen de mensen van Infertilia er niet aan dat de mensen van Fertilia de beste intenties hebben als ze met deze verhalen komen aandraven (of misschien ook niet; er lopen nu eenmaal een hoop ellendelingen rond), maar gedenk die andere legende: de weg naar de Hel is ermee geplaveid.
En ook die naar Onmoediging, Schuldgevoelens en Irritatie, zo blijkt.

Aangezien natuurlijk de voltallige bevolking van Fertilia mijn blog en dus dit sprookje leest, kunnen ze zich dus voortaan bezinnen voor ze beginnen zeiken over mirakelzwangerschappen en de vereiste nuchterheid. Zodat de bevolking van Infertilia nog lang, gelukkig en hopelijk zwanger moge leven!

25/03: Over hoefijzers en konijnenpoten

For days & days go up & go down
Looking for a sign
I'm Lookin' for a Good Sign
I know that it might be a waste of my time
I'm always Lookin' for a Good Sign
I've gotta keep on tryin'
(Hall & Oates)

Niets zo menselijks als in tijden van hevig verlangen naar geluk dan het vastklampen aan bijgeloof. Vaste rituelen, geluksbrengers, talismannen,.. geen mens zo rationeel of hij tracht hoop te putten uit een voor iemand anders volstrekt onbelangrijk voorwerp of handeling. Bekend is het verhaal van Goran Ivanisevic, die zolang hij won in het toernooi der toernooien in Londen in hetzelfde restaurant aan dezelfde tafel elke dag hetzelfde menu tot zich nam: vissoep, lamsvlees met friet, ijs met chocoladesaus, vergezeld van een glas jus d'orange.

Er is natuurlijk ook het bijgeloof dat algemener bekend is: hoefijzers, konijnenpoten, klavertjes vier, hout vasthouden, niet onder ladders lopen, zwarte katten, enz.. Het gekke is dat deze handelingen door hun culturele verschillen meteen ook de onzin van hun bestaan bewijzen: in België brengt een zwarte kat bvb. ongeluk, in Engeland juist geluk.

En toch houdt quasi iedereen deze bizarre tradities in stand; ze zijn er van kindsaf aan in gestampt en we zijn allemaal bang "het lot te tarten". Bovendien is het belangrijk, zeker in tijden van crisis, de indruk te hebben dat we tenminste een déél van ons leven zelf in de hand hebben. Door immers ongeluk te bezweren en geluk trachten af te dwingen, voelen we ons niet zo onmachtig en overgeleverd aan andere krachten of het toeval.

Waarom nu deze spreekbeurt over bijgeloof? Omdat yours truly zich er bij deze poging ook schuldig aan maakt. Jawel, uw nuchtere, op-dat-vlak-rationele blogster heeft een eigen geluksbrenger gefabriceerd! :-)

Niemand was zo bijgelovig als mijn opa. Hij was echt een van die mensen die vanzeleven niet onder een ladder zou gelopen hebben en er dagen slecht van kon zijn als ie een spiegel had gebroken. Zoiets leidde soms echt tot hilarische taferelen: na een picknick op een of andere weide of grasveld, kreeg je hem met geen stokken naar huis voor hij een klavertjevier gevonden had. Maar tijdens het kaarten gooide hij steevast de klaveren vier (een kaart die hem al een paar keer ongeluk gebracht had in het spel en waarvan hij overtuigd was dat ze alle duivelse krachten symboliseerde :-) ) weg; hoe goed hij ze ook gebruiken kon.

Nu kregen we bij de terugplaatsing van ons embryootje maandag (jaja, the plot thickens! :-) ) een echo mee waarop de luchtbel waar ons embryootje inzit te zien is. Ik was er die dag echt niet goed van; zo'n tastbaar bewijs te zien van ons misschien wel toekomstig babietje bracht me helemaal van mijn stuk en nog wel op de dag waarop ik zo vaak aan mijn opa moest denken die 4 jaar ervoor zijn fatale operatie onderging. Na een echte snotterdag te hebben gehad, besloot ik van deze 2 emoties een geluksbrenger te maken. Ik heb het echootje ingekaderd (dankje R voor het kadertje! het staat er fantastisch mooi in! :-* ) en naast de foto van mijn opa geplaatst. Naast het feit dat ik nu minstens een paar keer per dag herinnerd word aan het feit dat onze IVF-poging echt wel kàn lukken (want ik heb het soms wat moeilijk met daar in te geloven), hoop ik dat mijn opa, van waar hij ook mag zijn of niet zijn, misschien wat kracht kan geven aan dat kleine boeleke-in wording..

Een gek iets, die liefde voor overleden en ongeboren zieltjes..

21/03: Daar is de lente, daar is de zon en de blaadjes krijgen bomen!

And then one morning
Another spring is there outside my door
Things are blooming
Birds are singing
And suddenly yes well I ain’t sad
Ain’t sad no more ain’t sad no more
(Nina Simone)

Er is altijd iets hoopvols aan de start van de lente. De eerste warme dagen van het jaar, de eerste groene blaadjes die aarzelend komen piepen, de winterslaapbeesten die ontwaken en het langer worden van de dagen. Alles ademt en schreeuwt Nieuw Leven.

Terwijl ik deze morgen in de folterstoel van mijn gynaecologe lag, was het precies dat wat door mijn hoofd flitste: alles draait vandaag om Nieuw Leven. De terugplaatsing van 1 volmaakt embryo in mij kan het begin zijn van Nieuw Leven. Het feit dat mijn opa vandaag precies 4 jaar geleden een operatie onderging die later fataal zou blijken, symboliseert vreemd genoeg ook Nieuw Leven voor mij. Want ergens in mijn hart is de vorst weg en wordt nieuwe hoop geboren.

Lieve mensen: vandaag is de lente officieel begonnen.






PS: De andere 5 embryo's waren goed genoeg voor de diepvries! :-)

19/03: En nòg een update

Gisteren dus pick-up gehad. Ze vonden 12 eicellen, waarvan er 10 goed genoeg waren om te bevruchten. Daarvan hebben ze er 6 kunnen bevruchten.

We zijn natuurlijk superblij dat ze deze keer 60% van de eicellen hebben kunnen bevruchten (ipv nog geen 20% vorige keer), maar we zitten, zelfs voor ICSI, toch nog iets onder het gemiddelde van 80%..

Horen wat de prof zegt maandag (dan is het terugplaatsing), maar hopelijk wordt haar vermoeden niet bevestigd dat er ook iets mis is met mijn eicellen, wat misschien ook het probleem met de innesteling kan verklaren..

15/03: Eitjes-update 2

Het gaat sneller dan verwacht met mijn eitjes. :-) Dat wil zeggen: vrijdag pick-up ipv zondag! Ze verwachter iets minder dan vorige keer: een 12-tal ipv 16. Maar kom, hopelijk kunnen ze met die andere techniek (ICSI) meer embryo's bekomen hé!

12/03: Eitjes-update

Gisteren op controle geweest en er zitten een 10-tal eitjes klaar! De vorige keer waren er op de eerste echo ook maar een 10-tal en bij de 2de echo zag ze er 16, dus ik hoop dat dat nu ook het geval zal zijn. :-)

Het wordt dus stilaan aftellen naar de pick-up, die waarschijnlijk volgend weekend zal gebeuren!

09/03: Nummertje nemen aub

All I can do is wait for you
I'm all alone in the waiting room
When you're buried in solitude
It can get real thick
Desire is your only food
It can get you sick
I'm over here standing in this line
Just waiting in the waiting room
(No Doubt)


Fight ’til your fists bleed baby
Kick and scream at the wicked things maybe
God will unlock the door you need to walk through
When will it happen baby
It could be near but then maybe it could be far
Here we are in the waiting room
(Sixpence non the richer)

Tijdens het zoveelste wachten op de prof in een kille zaal van het UZ in Gent (je weet wel: die zaal die eigenlijk vol lotgenoten zou moeten zitten maar waar mensen elkaar nauwelijks durven aankijken) schoot het me ineens te binnen: eigenlijk is het hele infertiliteitsproces één grote wachtkamer. Wachten op je consultatie, wachten op een telefoontje, wachten op de resultaten van een bloedproef, wachten bij de apotheker, afwachten hoeveel eitjes je hebt na de punctie, afwachten hoeveel er bevrucht zijn, afwachten hoeveel er goed gedeeld hebben, afwachten of er embryo's ingevroren kunnen worden en vooral: afwachten of al dat wachten wel ooit tot iets zal leiden..

Al dat wachten heeft een paar vreemde gevolgen:

Van al dat vertoeven op de medische mallemolen, word je eerst en vooral een echte "pro". Termen ams ICSI, IVF, pick-up, cryo, Utrogestan, Menopur, subcutaan, intramusculair, enz..: je goochelt ermee alsof het niets is en bent zelfs verbouwereerd als iemand vraagt wat IVF eigenlijk is! Kijk mama, toch nog een diploma. :-)

Met je lotgenoten op diverse forums praat je ook helemaal in voor buitenstaanders volstrekt onherkenbaar gewauwel: "Wanneer heb jij TP? Ik heb net PU gehad; onder PV en ik moet zeggen: het deed geen deugd! Maar goed, straks is het weer aftellen naar de NOD." Ze zijn mensen al voor minder met witte jassen komen weghalen.

Een ander neveneffect van tè lang op de MM (komaan, met een beetje fantasie kom je er vast op!) te zitten, is dat het gevaar erin bestaat dat de wachtkamer van de infertiliteitskliniek een 2de thuis wordt. Je kiest bij aankomst onmiddellijk je meest vertrouwde zetel (als die vrij is; helaas boert de infertiliteitskliniek goed, dus overvolle wachtzalen), haalt een drankje en nestelt je (haast met enige knusheid) met een boekje in de hand, alweer: te wachten..

Stagiaires zie je komen en (soms liever) gaan en de vaste staf begint met een steeds grotere blik van herkenning naar je te knikken. Voor de prof ben je niet langer de: "Even kijken.. oh, ja, endometriosis" maar gewoon "meneer & mevrouw N".

Stilaan herken je ook wat koppels in de wachtzaal.. "Die waren er de vorige keer ook!" "Waren zij dat niet die die keer huilend naar buiten kwamen?" Want ja, dat laatste gebeurt helaas vrij vaak.. Een echo waarop geen hartactiviteit te zien was, een afgebroken poging om god weet welke reden of gewoon even alles beu: het ziekenhuis, de prof, de verpleegsters, de echo's, de slechte resultaten en natuurlijk: die allesverterende onzekerheid..

Want ondanks alle ongemakken, pijn, vermoeidheid en stress, draait het eigenlijk allemaal dààr om:

De Grote Onzekerheid.

Indien je immers op voorhand zou weten dat aan het einde van de rit een bloedmooie baby op je zat te wachten.. Tsja, dan onderging je al die behandelingen waarschijnlijk met de glimlach..

Nuja, glimlach.. Niet overdrijven. ;-)

Tot zolang we niets anders kunnen doen dan wachten, zal ik me maar troosten met de woorden van een ongetwijfeld wijze man: Geduld is een schone deugd!*



* En als iemand weet hoe eraan te geraken: let me know!

02/03: One small step for mankind, one giant leap for Wolfje!

All the things we've never seen
We search the horizon
Looking for a sign
All that it takes is one leap of faith
We've got to take
one small step in time
(Cher)

I did it! Ik heb mezelf vandaag voor het eerst een spuitje gegeven! Niets voordoen, niets treuzelen, gewoon naald in de buik ploffen en spuiten maar! Ik weet dat het enorm kinds en onnozel is, want zoveel vrouwen doen dit, maar ik was best trots op mezelf. En waarom niet hé? Genoeg vrouwen die ook zeggen dat ze dit vanzeleven niet zouden zien zitten, dus.. :-)

En daarmee zijn we vertrokken voor de 2de "verse" poging hé. Benieuwd wat het deze keer zal geven..

Ik probeerde net ter illustratie een afbeelding te vinden van de spuitjes die ik gebruik, maar no such luck bij Mister Google. Hij gaf me wel een suggestie:

Uw zoekbewerking - IVF spuitjes - heeft geen overeenkomstige documenten opgeleverd
Bedoelde je: IVF spruitjes ?

Laat ik inderdaad dàt maar eens proberen.. :-)