30/09: This must be heaven!

This must be heaven
Have I found what I've been looking for
This must be heaven
Have I finally stumbled through the door
Rick Astley


Vandaag precies 5 weken ver en dit staat er deze week op het programma! :-)

"In de vijfde week zie je een duidelijk hoofd- en staarteinde. Nu begint
de ontwikkeling van het centraal zenuwstelsel. Je baarmoederhals wordt
afgesloten met een slijmprop en van je baarmoeder wordt nu een veilig nestje
gemaakt."

Werk aan de winkel dus! :-)




Verder is het zalig om rond te lopen over straat en in de winkels zonder toch altijd die onvermijdelijke pijn die gepaard gaat met bolle buiken, draagzakken met de meest cute baby's in, enz.. Aan de kassa van de Delhaize werd volop gepraat over babynamen en ik wou het bijna uitschreeuwen dat wij daar zo stilaan ook aan mogen beginnen denken! :-) En de lieve apothekeres straalde helemaal toen ik eindelijk kon meedelen dat ik eens een positief antwoord had op haar immer welgemeende vraag hoe het met me was en of het nog niet gelukt was.

Mijn idiote smile is er dus nog steeds, evenals een paar kwaaltjes. Al zou ik toch graag een beetje maaginhoud de WC-pot in zien vliegen om mijn gemoed een beetje gerust te stellen.. ;-)

Allez, moet efkes een klapke gaan doen met Sint-Pieter! Tot later hé!

29/09: 4 weken en 6 dagen ver!

Hey iedereen!

Het is me wat geweest sinds maandag! Ik loop niet op wolkjes, maar op hele wolkenpakketten! Als een verliefde puber (inclusief idiote smile) loop ik rond en van alle ook maar enigzins toepasselijke liedjes op de radio, krijg ik direct een krop in de keel. :-) Sinds gisteren is de misselijkheid wat minder en natuurlijk is het vertrouwen dan af en toe weg. Maar dat is gelukkig van vrij korte duur want de steekjes in mijn buik stellen me dan snel weer gerust. Maar het blijft natuurlijk de dingen dagje per dagje nemen hé.

Ik heb mailtjes opgedist van een vriendin die ergens in november 2001 ontdekte dat ze zwanger was.. ;-) Een tijd waarin ik ook al volop droomde over babietjes en niet kon wachten tot wij er een dik half jaar later aan zouden beginnen. Leuk om die mailtjes nu te herlezen en vooral ook het "evolutieschema" dat ik toen van haar kreeg. Week per week kan je lezen hoe ver je embryootje vordert, wat er in je lichaam gebeurt.. Heel maf en onvoorstelbaar allemaal!



"De eerste maand: week 1 tem week 4

Je hebt net getest.en je bent zwanger!!! Voordat je een positieve
zwangerschapstest hebt is er al ontzettend veel gebeurd in je lichaam. Om
de duur van je zwangerschap te berekenen ga je uit van de eerste dag van de
laatste menstruatie. Je bent dan eigenlijk nog niet zwanger. Men gaat van
deze dag uit omdat de dag van de bevruchting zelf niet precies te
achterhalen is. Om tot de uitgerekende datum te komen telt men hierbij 40
weken op.

In de eerste twee weken na de bevruchting gebeurt er heel veel. Het
bevruchte eitje dat zal uitgroeien tot jouw baby, vermenigvuldigt zich
razendsnel. Na zo'n 30 uur deelt het zich in twee cellen. Daarna, na
ongeveer 10 uur, van twee naar 4 cellen, van 4 naar 16 cellen enzovoort. Na
4 dagen komt het eitje in de baarmoeder het bestaat nu uit meer dan 100
cellen. Vanaf nu wordt het blastocyst genoemd. Deze bestaat uit 2 lagen, de
buitenste laag wordt later de placenta en de binnenste laag wordt jouw baby.
Het is niet groter dan een speldenknop. Nadat het in de baarmoeder is
aangekomen, zweeft het daar een paar dagen vrij rond.

Tegen het eind van de derde week zal de blastocyst zich innestellen in de
baarmoederwand. Het wonderbaarlijke is dat alles nu al vastligt, de
haarkleur, bloedgroep, welk geslacht enz. Het vruchtje is wel erg kwetsbaar.
Als er iets mis gaat bij de bevruchting of tijdens de eerste celdeling
sterft het vruchtje meestal vanzelf binnen een of twee weken af.

In de vierde week vermenigvuldigen de cellen zich nog steeds razendsnel en
vormen ze verschillende structuren, waaronder de buitenste laag cellen de
placenta. De binnenste cellen vormen in verschillende lagen die later zullen
uitgroeien tot lichaamsdelen van je baby en andere cellen ontwikkelen zich
tot het vruchtvlies. Aan het einde van de vierde week is het nog maar 2,5
millimeter groot. En toch is er een begin gemaakt met de vorming van het
skelet, het zenuwstelsel en het hartje. Een echt wondertje!!!"

27/09: What do you say when words are not enough?

Deze melige zin van Johnny Logan was zowat het enige dat ik kon bedenken als titel.. Want wat zeg je als na meer dan 5 jaar (want toen ontstond mijn kinderwens) dan eindelijk dat fantastisch nieuws krijgt en eindelijk die gevleugelde woorden mag uitspreken: ik! ben! zwanger! ! !

Ik begrijp nog steeds niet dat ik gister niet van mijn stokje ging toen de verpleegster aan de telefoon zei: "Ja, mevrouw, ik heb goed nieuws hoor!" Ik barstte echt in tranen uit en kon enkel nog snikkend uitbrengen: "Oh, is 't echt waar?" Wat jammer dat mijn ventje er niet bij was.. Die probeerde ik natuurlijk direct te bellen maar aangezien hij bij Telenet zat, was dat niet vanzelfsprekend want de ontvangst is daar erbarmelijk. Enfin, na een keer of 3 (nog schuddebevend van het nieuws) te proberen en een paar keer te roepen "Frank, hallo, hoor je mij?", kon ik hem dan eindelijk het goeie nieuws meedelen.. De lieve schat begon ook te huilen en je kon zo met iedere traan de opluchting na al die jaren horen wegvloeien. Na wel een half uur proficiats uit te delen en te zeggen hoe gelukkig we wel niet waren met het nieuws en met elkaar, stonden we natuurlijk te popelen om het aan anderen te vertellen ook! Iedereen was echt supercontent voor ons en dat doet zoooo'n deugd. Onze ouders kijken er naar uit grootouders te worden en mijn oma.. ja, zij stond even erg te huilen aan de telefoon dan ik (we zijn al heel ons leven 2 sentimentele huilebalken en als je ons dan nog samenzet dan vloeien er heel wat beekjes over onze wangen) en herhaalde steeds maar dat haar gebeden verhoord waren en dat ze iedere dag kaarsjes brandde..

Het was dus echt de meest emotionele dag van ons leven gister.. De meest onwerkelijke ook.. Je hoort dat soms van anderen zeggen dat het was als in een droom (had dan altijd zoiets van "get real!"), maar zo was het dus echt. Op een gegeven moment twijfelde ik er echt aan of ik wakker was.. De schrik van ineens "Groundhog day"-gewijs het alarm te horen en te weten dat je naar het UZ moet om bloed te laten trekken en dat het allemaal maar een droom was..

Maar dat was het dus niet en na een paar uur daalde weer de rust en kalmte over me heen die ik al een paar dagen gevoeld had.. Een gevoel van: vanaf nu is NIETS meer belangrijk. Enkel nog dat/die wezentje(s) in mijn buik.

Want dat behoort dus zeker tot de mogelijkheden: dat het een tweeling wordt. Mijn HCG was alleszins vrij hoog: 330 en dat op 4 weken en 3 dagen. Nu is het nog 14 lange dagen afwachten tot de eerste echo. Daarop zou het/de hartje(s) te zien moeten zijn.. Totaal onwerkelijk: ik die moet gaan voor een zwangerschapsecho!

Raar hoor trouwens, dat voorgevoel dat ik had.. Dat kwam er op een gegeven moment vorige week in Center Parcs; samen met de eerste krampjes. Maar je bent natuurlijk bang om je te laten meeslepen en dus probeer je jezelf wijs te maken dat je andere keren ook zoiets voelde. Maar dan komen de eerste misselijkheids- en flauwte- aanvallen, de rare smaken in de mond en het overdreven gesnurk 's nachts. Je wordt kwaad op jezelf dat je je zo laat meeslepen en zegt tegen jezelf dat je nu echt dingen aan het verzinnen bent. Maar dan volgt het gerommel in je buik, de oprispingen en word je zo stilaan wanhopig omdat je je ondertussen stilletjes al niet meer kan voorstellen dat het straks slecht nieuws is en wat als het dat dan tòch is..? Maar ondertussen is er dus dat goeie nieuws geweest en heb ik zelfs nog een kwaaltje bij: droge ogen. Lenzen worden een probleem.. Maar bij al deze kwaaltjes kan ik enkel maar denken: LAAT MAAR KOMEN! Het maakt heel het gebeuren alleen maar echter èn zijn naar het schijnt tekenen van een gezonde zwangerschap, dus..

Maar we beseffen natuurlijk dat alles nog zoooo pril is dat het nog alle kanten uit kan. Maar wat heb je aan doemgedachten als je weet dat die toch niets uithalen? Integendeel: ze kunnen alleen maar een negatieve invloed hebben! Kop omhoog, borst vooruit en positief denken dus! Op die eventuele klop die je krijgt als het fout zou gaan, akn je je toch niet voorbereiden hoor. Die komt er dan tòch, alle voorafgaande nuchterheid ten spijt.

Zoals C. me gisteren schreef: "Zover staan jullie toch al en dat kunnen ze je niet meer afpakken!" En gelijk heeft ze!

26/09: WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

WAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
:-))))))))))))))))))))))))
))))))))))))))))))))))))))))

24/09: Frankie goes to Center Parcs!

Relax and let your mind roll on
Over all your problems
We try harder and harder, tryin' to get our way
But it's a long, long wait until Judgement Day

(The Who)



Net terug van een zaaalig ontspannende reis in Center Parcs! We hebben er allebei echt super van genoten, veel kunnen babbelen, lachen,.. en dat allemaal in een prachtig decor. Dat had allemaal als gevolg dat ik deze keer echt wel weinig gedacht heb aan mijn embryootjes.. Ocharmekes toch! :-) Ik voelde me al een slechte mama als het hormonen-alarm van mijn GSM me er dan toch aan herinnerde. ;-)

Relaxter als dit kan een normaal mens toch niet worden hoor. Toch niet in levende toestand. :-) Een betere start kan ik mijn embryootjes dus niet gegeven hebben. We kunnen dus enkel nog geduldig 2 nachtjes slapen. :-)

14/09: Dubbel gevoel

I’m stronger than the monster beneath your bed
Smarter than the tricks played on your heart
We’ll look at them together then we’ll take them apart
Adding up the total of a love that’s true
Multiply life by the power of two
(Indigo Girls)

Ik zit met een dubbel gevoel.. Niet met een gemengd gevoel, nee: een DUBBEL gevoel! Ik ben namelijk DUBBEL zo blij!

..

Allez, hebben jullie em al? Inderdaad!! Er zijn deze morgen 2 embryootjes teruggeplaatst!! Twee! Dos! Deux! Two! Enfin: jullie getten the picture hé! ;-)

Ze hadden ze direct alle 4 ontdooid (wat ik wel wat raar vond); eentje had het niet overleefd, eentje was van mindere kwaliteit en twee waren er van heel goede kwaliteit. En dus mochten we kiezen of er twee werden teruggeplaatst en het mindere opnieuw ingevroren of eentje terugplaatsen en twee opnieuw invriezen. Zelf zei ze dat we wel meer kans hadden met een dubbele terugplaatsing en dat zei ons gevoel ook, dus hebben we daar voor gekozen! :-)

Dat wil wel zeggen dat de kans dat we nòg een cryo-poging kunnen doen vòòr de volgende verse poging zowat nihil is, want het is een long shot aan te nemen dat dat eentje dat sowieso al minder was, èn goed opnieuw bevriest èn daarna weer goed ontdooit. Maar kom, ik voel me echt goed met deze twee nieuwe leventjes in mijn buik.

Enorm bedankt voor jullie duimen en steun alweer hé! :-*

05/09: Even geduld aub!

De terugplaatsing wordt een weekje vooruit geschoven; naar volgende week woensdag (14/09). 's Morgens bellen ze ons dan of er een eskimootje is die de ontdooiing overleefde en zoja, rijden we onmiddellijk naar daar voor de terugplaatsing.
En ondertussen houden we ons vast aan de strohalm die baarmoederslijmvlies heet. Deze was deze keer namelijk 9,9mm ipv de 6,9 van vorige keer. En hier geldt geen dieet! Hoe dikker hoe beter namelijk! ;-)