29/11: Hoe verloopt (onze) IVF?

Omdat de meesten toch niet goed weten hoe zo'n IVF-poging eruit ziet (da's maar normaal en gelukkig voor hen), dacht ik dat het misschien handig was even het verloop van zo'n poging op (virtueel) papier te zetten. Ik zal het zo duidelijk mogelijk en in mensentaal (want van de uitleg sommige sites krijg je opslag hoofdpijn) proberen verwoorden. ;-)

De uitleg gaat natuurlijk specifiek over onze poging, want IVF verschilt van ziekenhuis tot ziekenhuis maar ook van persoon tot persoon en naargelang je achtergrond en "evolutie".

• Alles begon op 28/10. Toen ben ik gestart met de pil.
  
• Op 18/11 ben ik moeten gaan voor een echo om te kijken of alles OK was (geen cystes ofzo) om de IVF-poging van start te laten gaan. Die dag nam ik ook de laatste pil.


• Op 23/11 kreeg ik de 1ste spuitjes: Decapeptyl; een medicament om de eigen cyclus stil te leggen. Moet ik nemen tem 29/11.


• Vanaf 25/11 kreeg ik er een extra spuitje bij: Menopur; voor de stimulatie van eierstokken.


• Vanaf 02/12 moet ik om de dag om een controle-echo; ze meten dan de eicellen en tellen ze.


• Als je genoeg eicellen hebt, en ze zijn groot genoeg (ong. 20mm), volgt er een punctie (het weghalen of "plukken" van de eicellen). Bij ons is die voorzien rond 07/12, maar precies kunnen ze dat dus niet zeggen op voorhand.


• Daarna volgt de bevruchting van de eicel in het labo. Daar groeit dan een embryootje uit.


• Ze laten dat embryootje 1 of 2 of soms zelfs nog iets langer verder delen.


• Dan gebeurt de terugplaatsing van de embryo.


• En dan 2 vreselijk lange wachtweken waarna je dus het resultaat te weten komt (bij ons dus waarschijnlijk rond kerstavond).

Voilà zie! Hopelijk was dat een beetje duidelijk!

Tot de volgende keer lieve cyberkindertjes! ;-)

28/11: Update

Geen schrijfsteltje vandaag; gewoon een update..

Redelijk wat afgezien van mijn regels de laatste dagen.. Ze hadden beloofd dat dit minder zou zijn vanwege de pil.. Yeah right! :-/ Vandaag is zowat de eerste keer in 7 dagen dat ik terug bijna alles een beetje normaler kan doen: rechtstaan, zitten, naar het toilet gaan, enz.. zonder naar mijn adem te happen en ineen te krimpen van de pijn. Jaja, leve de endometriose! :-/

Maar bon, de dagen van afzien zijn voorlopig weer voorbij. Van de inspuitingen heb ik voorlopig niet echt veel last: enkel wat hoofdpijn of migraine af en toe en wat steekjes rond mijn eierstokken. Maar dat laatste heb ik eigenlijk ièdere maand rond mijn eisprong, dus die pijn kende ik al.;-) Ik vind het ook altijd een geruststellend gevoel, vreemd genoeg. Zo van:"Oef, het is daar vanbinnen aan het werken!" :-) Ik voel prikjes op 4 plaatsen, dus volgens mij worden dat 4 eitjes. :-)

Van humeursschommelingen denk ik niet dat ik veel last heb, al zal Frank daar beter over kunnen oordelen waarschijnlijk. ;-) Vrijdag had ik het even erg, maar dat was meer van mijn regels dan van de spuitjes denk ik. Ik heb dat altijd naar het einde van mijn regels toe; een soort van PMS, waarbij de P dan wel staat voor "post". :-)

De verpleegster die de spuitjes komt zetten, schrok van de blauwe plekken die ik had van de inspuitingen. Ze zit ook altijd bezorgd te vragen of het "nog wel gaat" terwijl ze de spuitjes aan het zetten is; omdat ze weet van anderen dat dat een paar seconden/minuutjes behoorlijk prikt/brandt. Ze steekt dan altijd een hele speech af van hoe zo'n IVF toch afzien is en hoe dat allemaal op de kap van de vrouw terechtkomt. Hihi; grappig. Alsof dat de moeilijke dingen zijn. :-) Voorlopig vind ik dat het allemaal erg meevalt; tuurlijk is dat even niet leuk die spuitjes elke dag en de bijwerkingen,maar als ik het vergelijk met de CVS die mij iedere dag wel op een of andere manier hindert of met de pijn tijdens mijn regels, weet ik wel wat kiezen.

Maar ja, hoor mij hier met mijn grote mond na 1 week tijdens de 1ste poging! Volgende week rond deze tijd piep ik misschien al heel anders. ;-) Ik laat het jullie alleszins weten!

25/11: De kip of het ei?

The future is in eggs, the future is in eggs
(Guided By Voices)

Ik zit met een ei. En hopelijk met meerdere, want vanaf vandaag krijg ik Menopur; het medicijn dat er hopelijk voor zal zorgen dat er zich genoeg eicellen ontwikkelen (men moet immers niet al zijn eieren onder één kip leggen) die bovendien dan nog eens van goeie kwaliteit zijn ook (zoniet heb ik een eitje te pellen met de fabrikant van het goedje!). Vanaf volgende week donderdag moet ik dan regelmatig (om de andere dag) op controle: een echo die het aantal en de grootte van mijn eicelletjes nagaat.

Eigenlijk zijn zo'n medicijnen voor ons - de subsoort der onvruchtbaren - toch het Ei van Columbus hé! Naaldje met vloeistof erin, spuiten maar en een kleine 2 weken later genoeg eieren om een of twee voetbalploegen mee voort te brengen. Natuurlijk bevruchten ze die niet allemààl (daar hebben we ook de plaats niet voor; binnen de kortste keren is het hier in huis zo vol als een ei); enkel de beste eitjes worden geselecteerd.

Dat weten wij ook allemaal maar sinds kort hoor; wij hebben onze gynaecoloog de eieren uit haar gat en de pieren (je weet wel; die beesten die kippen opeten en kippen die.. juist ja!) uit haar neus gevraagd over deze behandeling. Wat doe je immers als je zelf nog maar pas uit het ei bent gekropen met betrekking tot het onderwerp? Gelukkig hebben wij een heel geduldige en begripvolle gyne die alles tot in de puntjes uitlegt en bij wie we dus perfect ons ei kwijt kunnen. Want op dat vlak boffen we toch maar; het hele proces is toch vrij zwaar en op zo'n momenten is het toch belangrijk dat je een gyne hebt die je kan geruststellen, informeren, motiveren, enz.. Dit alles zonder op eieren te lopen natuurlijk; wij willen precies weten waar we aan toe zijn. Gelukkig is F. ook geen zachtgekookt eitje; als er iets niet duidelijk is, vraagt hij het keer en keer opnieuw; tot we het perfect begrijpen!

Maar bon, voorlopig is het nog veel gekakel, geen eieren. Ik hou dus maar even mijn tater en laat de Menopur zijn werk doen. Duimen dus maar dat we niet op onze eieren blijven zitten en volgende week donderdag kunnen zeggen dat alles, tot dan toe, koek en ei is!

23/11: De start!

Can't stop this thing we started
(Bryan Adams)

Hey luitjes!

Het was daarnet zover: het startschot is gegeven, de kop is er af, het begin is er! Zonet is de thuisverpleegster het eerste spuitje komen zetten! Dat was een paar minuutjes een onaangenaam gevoel, maar uiteindelijk stelt dat niets voor hé. Maar zo'n luxe, zo'n thuisverpleegster zeg! Het is gratis en zo'n verpleegster weet natuurlijk perfect hoe ze zo'n ding moet zetten èn hoe het het minst pijnlijk is. Geen pijnlijke of blauwe plekken, geen gesukkel, geen gestress. En vooral: ook geen schuldgevoelens achteraf als blijkt dat de stimulatie niet verloopt zoals ie zou moeten. Want ongetwijfeld vraag je je dan toch af of het niet door jou komt.
Hmm.. Een mens begint zowaar te twijfelen of ie tòch niet iedere dag zo'n mens in een wit pak moet laten komen.. ;-)

Ach ja, we zien wel.. Vanaf nu is het aftellen naar 2 december.. En ondertussen hopen dat we niet teveel bijwerkingen hebben.

Mijn ventje is alleszins net al om frietjes geweest. Het aanzien van zo'n spuit in mijn arm (de goeierd wou mij natuurlijk steunen en bleef erbij) is hem wat teveel gebleken en hij had dringend comfort food nodig. ;-) Hihi, mannen en zulke dingetjes; het gaat niet samen. Ik zal er nekeer een apart stukske over moeten schrijven. ;-)

Tot later!

19/11: Bring it on!

Hardly daring to breath, a new life you perceive
You try hard not to break the spell
While at once it seems both, so far and yet so close
Close your eyes, it's about to begin
(Robin Trower)

Gisteren naar het UZ geweest voor de laatste voorbereidingen voor we effectief aan de IVF beginnen.

Om te beginnen kregen we het "stimulatieschema" mee. Wat de term ook laat vermoeden: het gaat hier helaas louter om de data en tijdstippen van de hormonale injecties, vitaminen en antibiotica die je moet slikken. ;-)
Ik moet op 23/11 (dinsdag dus al!) beginnen met het inspuiten van Decapeptyl; een hormoon dat mijn eigen hormoonactiviteit zal stilleggen; een soort van kunstmatige menopauze dus. Naar het schijnt inclusief vapeurs en stemmingswisselingen enzo.. Ben benieuwd! :-)
Vanaf 25/11 komt daar nog een 2de dagelijkse injectie bij, nl. Menopur, die de rijping van de eicellen bevordert. De eerste keer/keren komt iemand van de thuishulp de injectie zetten, maar het is de bedoeling dat ik het vrij snel zelf begin te doen; het is immers veel leuker om op zo'n momenten van niemand anders afhankelijk te zijn, newaar.
Op 02/12 zullen ze dan voor het eerst controleren hoever ik sta qua aantal en grootte van de eicelletjes.

Het beste hadden ze voor het einde bewaard: de echo. Altijd een bijzonder aangenaam moment waar ik erg naar uitkijk. NOT! De vrouwelijke lezers onder jullie herkennen ongetwijfeld dit gevoel van gêne: met je benen gespreid liggen voor een volslagen vreemde die met een soortement stok in je zit te koteren. De mannelijke lezers onder jullie zijn ondertussen ongetwijfeld al gevlucht wegens "too much information" of wegens een vaag gevoel van misselijkheid na een te sterk inlevingsvermogen. ;-) Want geef toe: onze ventjes zijn niet de dapperste op dat vlak hé. Sterk geslacht, m'n amehoela! :-)

Enfin, dit alles om te zeggen dat op de echo alles perfect normaal was. Gelukkig, want je zal het altijd zien dat er op het laatste moment nog een hindernis is: een cyste, een vleesboom of iets anders; als het maar de vlotte werking van 't heelal (allez, of toch het mijne ;-) ) tegengaat. Maar Murphy hield vast een winterslaap, want de poging kan na deze laatste check-up dus definitief van start gaan!

En dat het van start mag gaan, zeg ik u! Na al die maanden van onderzoeken, uitstellen, afwachten, mag het nu echt wel gaan beginnen! Op naar dinsdag dus!

18/11: Brief aan mijn ongeboren kind

Come to me
I'll take care of you,
Protect you (..)
I'll catch you,
Destroy all that is keeping you down
And then I'll nurse you
(Björk)

Allerliefste nog ongeboren hummeltje,

Even een briefje van je toekomstige mama om je te laten weten dat het veilig is om te komen. Ik weet dat het een grote boze wereld lijkt en dat je nog niet eens bestaat (en dat moet vrij overweldigend overkomen ;-) ), maar het valt hier heus goed mee! Er staan 2 ongeduldige ouders vol verwachting en hoop naar je komst uit te kijken, die je met veel te veel liefde en genegenheid gaan overladen. En dat is niet alles! Achter hen staat enerzijds een hele familie ook al te popelen om je te verwennen en je met heel hun lijf en ziel graag te zien en anderzijds hebben ze ook nog eens het geluk een stel echt goeie vrienden te hebben die je ook met open armen zullen ontvangen en maar al te graag eens op jou willen babysitten. ;-)

Je ziet, liefste schat van me, de kust is veilig: je kan komen nu. Je kamertje is gekozen, over de keuze van de school hebben we al goed nagedacht en over de waarden en normen die we je willen meegeven, hoeven we al lang niet meer na te denken. Lieve kind, zelfs je naam is al gekend.

Dus waar wacht je op? Kom nu maar.. We staan hier gereed om je op te vangen..

Liefs,
Je mama.

17/11: One fine day

One fine day now
My baby’s coming home to me.
One fine day now
We’ll be as happy as happy can be.
(The Kinks)

Mensen zijn rare beesten. Ondergetekende incluis. Het ene moment ben je 16 en zweer je van-ze-leven geen kinderen te moeten hebben (staat dan niemand stil bij de overbevolking?!), het volgende moment ben je 26 en verlang je zielsveel naar een kind (wie blijft er nu gewenst kinderloos?!)..

Zelf had ik nooit gedacht dat ook bij mij het verlangen naar het mama-zijn zo sterk aanwezig kon zijn. Het zal ook wel iets met hormonen en instincten en andere lichamelijke toestanden die ons leven als beschaafde mens zoveel ingewikkelder maken dan dat van een dier, maar toch is er ook die geestelijke drang een "productje" van jullie beidjes bij je te hebben.. Het meest wonderlijke en ultieme gevolg van jullie liefde.. Het kersje op de taart.

Bij ons bleef de taart tot op heden helaas zonder kersje en daar word ik niet echt vrolijker van. ;-) Hoe ongelofelijk gelukkig ik ook ben met mijn partner (we vullen elkaar perfect aan en ondanks onze verschillen begrijpen we elkaar beter dan wie ook), er blijft vaak iets knagen.. Niet zozeer iets dat echt ontbreekt, maar toch een gemis naar een vervollediging. Kan iemand nog volgen? ;-) Je mist toch dat hummeltje om te wiegen, dat kind om voor te zorgen, die tiener om je over te onfermen..

Vandaar deze blog dus! Nu onze 1ste IVF-poging voor de deur staat, hoop ik hier volop mijn gal te spuwen, mijn hoop en wanhoop te uiten en meer van dat moois waardoor 1) ik me opgeluchter voel, 2) lotgenoten zich beter begrepen voelen en 3) mijn medemensjes een beter inzicht krijgen in mijn gevoelens en soms humeurige buien. *kijkt beschaamd* ;-)

Lees ze!