donderdag, januari 27, 2005

27/01: IVF, the ethics

We choose our joys and sorrows long before we experience them.
(Kahlil Gibran)

"Bezig zijn met IVF" betekent niet enkel bezig zijn met de praktische en emotionele kant van de behandeling. Het betekent ook bezig zijn met de ethische kant ervan. En die ethische kant is veelzijdig.

Eerst en vooral heb je daar de vraag: Is het ethisch verantwoord om op die manier de natuur te manipuleren? Want het is natuurlijk een beetje voor God spelen en zoiets is zelfs voor een atheïst een akelige gedachte.
Het is vreemd, maar je trekt ook grenzen in dat spelen met de natuur. In het slikken van een paar eisprongbevorderende hormonen zien de meesten geen graten. Maar onnatuurlijk veel eicellen laten rijpen, die dan uit je lichaam laten halen en in een potje in een labo laten bevruchten met wat zaadcellen.. Tsja, daar beginnen de eerste mensen hun wenkbrauwen toch al bij te fronsen..
Wij voor ons hebben besloten dat we met IVF of ICSI geen problemen hebben als wetenschappelijke handeling op zich, zonder daarbij anderen te veroordelen die nièt zover willen gaan.

Maar er is natuurlijk méér dan die wetenschappelijke handeling op zich. Aangezien deze techniek nog relatief jong is (de eerste IVF-baby werd in 1978 geboren), is de kennis over de gezondheidsrisico's voor moeder en kind ervan nog beperkt.

Op korte termijn loop je als (hopelijk) toekomstige moeder risico op het hyperstimulatiesyndroom (gelukkig nog zelden dodelijk). Bovendien loop je ook meer kans op een miskraam, buitenbaarmoederlijke zwangerschap en allerlei infecties met alle gevolgen vandien.
Op lange termijn zijn er natuurlijk ook gevolgen.
Voor het kind werd reeds vastgesteld dat een IVF-baby meer kans maakt op een laag geboortegewicht, vroeggeboorte, sterfte na de geboorte en soms mentale achterstand of stoornissen. En dan hebben we het nog niet eens over de risico's die meerlingenzwangerschappen (die toch vaker voorkomen bij IVF) met zich meebrengen..
Voor de moeder staat van sommige hormonenpreparaten de verhoogde kans op kanker reeds vast (deze die ook gebruikt worden door vrouwen in de menopauze), van anderen (nog) niet.

Tot slot zijn er de voor mijn geval specifieke risico's en gevolgen. CVS'ers hebben immers niet echt een gezond lichaam. Zal mijn baby daar tijdens de zwangerschap geen last van ondervinden? Zal hij/zij het nodige vinden om zich mee te voeden? En zal ik na de bevalling in staat zijn zelf voor mijn kind te zorgen of zoals zovele CVS-mama's beroep moeten doen op hulp? Genetisch heb ik ook al niet het meest ideale pakket om mijn kindje mee te geven.. Over wat een eventuele zwangerschap met mij zal doen, zien we makkelijkheidshalve maar even over het hoofd. ;-)

Wat doe je nu met al deze (onvolledige!) informatie, statistieken en kansberekeningen? Neem je al deze risico's om toch maar je eigen egoïstische kinderwens te vervullen? En ben je bereid eventueel de gevolgen ervan te dragen later? Zal je het aankunnen als je kind door jouw beslissingen toen een lagere levenskwaliteit zal hebben of misschien voor een deel zonder moeder zal moeten opgroeien?
Uren van geïnformeer en gepraat met elkaar zijn daar ingekropen vòòr we met IVF begonnen en ondanks het feit dat we besloten dit risico te nemen, zijn er nog momenten dat de twijfel de kop opsteekt.

Uiteindelijk komt al dit ethisch gezwam en moreel gezwaardzwaai maar op 1 vraag neer (tsja, had je dàt vòòr je begon te lezen maar geweten hé :-p ):

Kan je leven met de gedachte dat je je kindje lichamelijk gezien niet de meest ideale start in het leven meegeeft?

Mensen zeggen vaak dat ik daar allemaal niet zoveel aan moet denken en dat er altijd risico's zijn. Natuurlijk is dat zo, maar hier is er toch duidelijk sprake van risico's bovenop de gewone risico's. Bovendien vind ik het niet slecht dat je voldoende stilstaat bij waar je mee bezig bent en waar jij en je partner de grens trekken van wat voor jullie kan of niet. Verder moet je dan maar de moed hebben om op een gegeven moment de knoop door te hakken, een beslissing te nemen èn als het erop aankomt, te leren leven met die beslissing.

'k Ga snel iets eten nu; al dat moreel gekrakeel hebben me ferm hongerig gemaakt! :-) Tot de volgende!

maandag, januari 17, 2005

17/01: System Failure: Abort, Retry, Ignore, Fail?

Like every horizon
I keep on trying
Like the sun
I'll be rising
(Natalia)

Lang geleden hé! Tsja, er valt natuurlijk niet veel te vertellen op IVF-front: volgende week moet ik hormonen beginnen nemen (om mijn baarmoeder klaar te maken voor het embryootje) en de week daarna moet ik dan op controle om te kijken hoe goed dat al gevorderd is. Normaal gezien volgt een paar dagen dààrna het spannende moment: de ontdooiing van ons eskimootje. Het heeft maar 40% overlevingskans, dus de kans is vrij groot dat al dat hormonengeslik voor niets zal geweest zijn, maar bon, we volgen maar braafjes de aanwijzingen van de prof hé!

Op het vlak van gezondheid zit er wèl weer vaart in na een paar maanden van passief afwachten. Ik had er immers genoeg van zo rond september: al die geneesmiddelen, homeopatische druppeltjes, bezoekjes aan dokters, geprik, gekinesist, geosteopatist, enz.. Met het vooruitzicht van de nakende IVF-behandeling toen èn het dalende geloof in gelijk welke behandeling, gaf ik er toen even de brui aan. Ik dacht ook dat als ik er misschien niet zoveel mee zou bezig zijn en het probleem zou minimaliseren, het vanzelf wel zou weggaan.

Maar echt gebeterd is het toen niet met me, wel integendeel. Natuurlijk zal de IVF-behandeling er wel voor iets tussenzitten: al die hormonentroep en narcose kan nergens goed voor zijn en al die vroege bezoekjes eisten hun tol, om nog maar te zwijgen van de stress. Ik kan me ook niet voorstellen dat onze IVF-slaagkansen echt hoog zijn zolang het met mijn lijf niet goed zit. Beschermt zo'n lichaam zich niet tegen een zwangerschap?

Reden genoeg dus voor mijn arts om een nieuw actieplan uit te dokteren (let op de grappige woordspeling).

Aangezien ik nog steeds niets of zo weinig mogelijk wil nemen van geneesmiddelen (zeker ook met het oog op een eventuele zwangerschap), proberen we het over een andere boeg te gooien, nl.: het revalideren van mijn gewrichten en spieren in de hoop dat de rest volgt. ;-) De theorie is namelijk dat als die beter werken, ik kan gaan werken aan mijn conditie. Betere conditie is betere spijsvertering, dus beter gevoel, dus nog méér bewegen, enz.. En dan zijn we vertrokken hé! Aldus de theorie. ;-) Maar ik moet zeggen dat een actieplan nog nooit zo logisch heeft geklonken in mijn oren, dus ik heb er goeie hoop op! Bovendien hèbben we die tactiek al eens willen toepassen, maar deze keer zal het onder meer strikte begeleiding en opvolging gebeuren.

Maar het is niet altijd "nature rocks" wat de klok slaat. Vrijdag nog bij de longspecialist geweest en daar kwam naar voor dat ik toch inderdaad medicatie zal nodig hebben om de astma te bedwingen. Verder ook een uitgebreid allergie-onderzoek gedaan en blijkt dat ik ook nog eens allergisch ben aan vanalles en nog wat: graspollen, boompollen, histamine, meelmijt en huisstofmijt. Vooral die laatste 2 lokten een serieuze allergische reactie uit. Dat wordt dus even overleggen wat ik daar allemaal aan kan doen. Zeker naar die histamine ben ik benieuwd, wat blijkbaar dat zit in allerlei voedingswaren en dat zou dan misschien weer een deeltje van mijn darmklachten kunnen verklaren.

Alweer een stukje van de puzzel dat past dus.. En zo zoeken we steeds opnieuw maar weer verder hé! Al een geluk dat ik zo graag puzzel. ;-)

woensdag, januari 05, 2005

05/01: Opternief!

I pick myself up,
Dust myself off
And start all over again.
(Nat King Cole)

Deze morgen dsu voor een gesprek bij de Prof geweest. Ik mag inderdaad snel terug beginnen en dan nog wel met een lichtere behandeling! Ze stelde namelijk voor om het cryo (de embryo die we nog in de diepvries zitten hebben) toch eerst een kans te geven voor we weer voor een "echte" IVF-poging te gaan. Het was eigenlijk zelfs aandoenlijk hoe ze een pleidooi hield voor onze kleine eskimo! :-) "Ja, het heeft inderdaad weinig kans, maar op den duur stapel je misschien zo verschillende cryo's op en dat is toch wat zielig, want die verdienen ook misschien een kans hé." Hihi, echt grappig.

We hebben dus maar besloten haar advies op te volgen en inderdaad eerst voor de cryo-poging te gaan. Er komen minder hormonen bij kijken èn er is geen pick-up bij nodig. Maar nog minder kans dus dan bij een gewone IVF-poging: 40% kans dat het embryo het ontdooiingsproces overleeft en dan nog eens 20% dat het lukt (tov 30 à 40% kans bij een gewone IVF).. Niet bijster veel dus, maar aangezien we snel terug aan de slag kunnen (bij geslaagde ontdooiing zou de terugplaatsing begin februari zijn), is het wel leuk niet direct terug met de zware behandeling te moeten beginnen.

Die ligt echter ook al vast voor mocht de cryo-poging niet lukken: op 19/02 (de dag dat jullie allemaal gaan onthouden dat ik 27 word :-p ) begin ik dan opnieuw met de spuitjes. Een ICSI-behandeling deze keer inderdaad; geen gewone IVF, omdat het bevruchtingspercentage zo abnormaal laag was bij ons (3 van de 16 eicellen). Bij ICSI wordt een zaadcel rechtstreeks in de eicel zelf ingespoten (zie afbeelding) zodat het bevruchtingspercentage veel hoger is dan bij IVF, waar ze gewoon maar wat zaadcellen bij 1 eicel in een schaaltje "droppen". Ben eens benieuwd wat dat gaat opleveren!



Wat mezelf betreft, heb ik weer helemaal moed gevonden om door te gaan! Het is maar niet meer dan normaal zeker, dat je na iedere teleurstelling een beetje door een dal gaat? En het zal er met iedere poging niet makkelijker op worden, daar bereid ik me al op voor..

Maar voor nu is het dus "vollen bak" er tegenaan! Ik kan nu nog een paar weekjes op mijn effen komen: wat zonnebanken, wat bewegen, mijn sociale kalender terug volstoppen (want die had de laatste tijd weer wat te lijden), enzovoort! Ik heb er weer helemaal zin in! :-)

zaterdag, januari 01, 2005

01/01: Over Nieuw Jaar in/en oude zakken

Don't look so sad,
It's not so bad you know.
It's just another night,
That's all it is.
It's not the first,
It's not the worst you know,
We've come through all the rest,
We'll get through this.

We've made mistakes,
But we've made good friends too.
Remember all the nights we spent with them?
And all our plans,
Who says they can't come true?
Tonight's another chance to start again.

It's just another New Year's Eve,
Another night like all the rest.
It's just another New Year's Eve,
Let's make it the best.
It's just another New Year's Eve,
It's just another Auld Lang Syne,
But when we're through this New Year
You'll see, will be
Just fine.

We're not alone, we've got the world you know.
And it won't let us down, just wait and see.
And we'll grow old, but think how wise we'll grow.
There's more you know, it's only New Year's Eve.
(Barry Manilow)

Misschien niet de meest vrolijke noot om het Nieuwe Jaar mee in te zetten, maar zo voel ik me dan ook niet. Ik die anders zo gek ben van de hele Kerstperiode, kreeg gisteren een serieuze knak.. Persoonlijk hou ik de kilo's hormonen van de afgelopen weken verantwoordelijk (ze horen nog van mij!), maar als ik wat dieper graaf, denk ik dat het een combinatie is van 101 dingen..

Alwéér de teleurstelling van een Nieuw Jaar zonder baby en de wensen dat het nu zeker volgend jaar echt wel zal gebeuren.
Alwéér een Nieuw Jaar met dat ellendige CVS-lichaam dat ervoor zorgt dat mijn levenskwaliteit meer dan gehalveerd wordt.
Alwéér een Nieuw Jaar die we noodgedwongen thuis moesten doorbrengen in plaats van met onze vrienden die we zo doodgraag zien.
Alwéér een Nieuw Jaar ingezet met die stomme rotduivels die mijn lichaam lijken over te nemen als een vies virus.
Alwéér een Nieuw Jaar met onzekerheden, gepieker en teveel belang hechten aan wat anderen denken.
Alwéér een Nieuw Jaar met onbegrip van her en der naar hier en daar.
Alwéér een Nieuw Jaar met vloedgolven, geweld en kwade wil.

Alwéér een Nieuw Jaar tout court..

Vergeven jullie mij deze sombere gedachten? Morgen ben ik vast weer de Wolf-die altijd-optimistisch-is, vandaag wil ik nog even rouwen om het Nieuw Jaar in/en oude zakken..