vrijdag, juli 07, 2006

07/07: Falling in love all over again

Als je het zelf niet meemaakt, is het met geen pen of keyboard te beschrijven wat het ouderschap met je doet. Het verandert je als mens, maar ook je relatie verandert. Nu had ik daar op voorhand wel wat schrik van: natuurlijk is de dagelijkse sleur die groter wordt (geen spontane uitjes meer, extravagante verwennerijen om van de vermoeidheid nog maar te zwijgen), maar vooral ook: is er nog wel plaats voor partnerliefde eens dat kleine wezentje je hart heeft in beslag genomen?

Wel, ik kan volmondig verklaren dat mijn liefde voor Frank zelfs nog groter is geworden sinds Elise ons is komen vervoegen. Het feit dat hij nu niet enkel mijn partner is maar ook de vader van mijn kind, heeft onze band nog veel sterker gemaakt dan hij al was (en dàt is sterk!) en mijn gevoelens voor hem nog zoveel oneindig warmer.

Hem bezig zien met ons dochtertje is zo ongelofelijk schattig, dat mijn hart zo vaak en zo intens smelt, dat ik me afvraag of zoiets nog wel goed is voor de gezondheid. Hoe verliefd hij naar haar kijkt, hoe voorzichtig hij haar vastneemt, hoe verwachtingsvol hij zit te wachten of hij toch geen lachje kan bespeuren, hoe geduldig hij haar troost, hoe bezorgd hij is bij het uitblijven van een kakje. :-)

Zijn bezorgdheid is wat me het meest heeft verbaasd. Frank! Bezorgd! Of ze het niet te koud zou hebben? Of te warm! Of het normaal is dat haar stoelgang zo is? En of die kleertjes niet teveel spannen? En drinkt ze wel juist aan de fles zo? En waarom ze nu toch niet te troosten is? En of zo'n relax wel veilig is? En of ik haar toch zeker iedere keer goed vastgesp? En dat vlekje: is dat abnormaal?

Het meest frappante voorbeeld van bezorgdheid was toen hij het spiegeltje van haar wieg afgedekt had, omdat hij de indruk had "dat ze daar zenuwachtig van werd! Want ze lag er altijd in te staren en dan begon ze zo met haar armpjes en beentjes te slaan". Zenuwachtig! Een baby die nog niet eens kan zien! :-) Toen ik vroeg waarom ze daar dan volgens hem zenuwachtig van zou worden, was het laconieke, maar toch vooral hilarische antwoord: "Ah ja, ze denkt waarschijnlijk: "wat doet die andere baby in mijn wieg hé!" :-)))

Naast het feit dat de verandering van Frank grappige en schattige momenten oplevert, ben ik ook opgelucht dat we niet zijn vervallen in de typische moeder-/vader-rolpatronen waarbij de eerste zich wel over alles zorgen moèt maken om de tweede àlles weglacht en om niets bekommerd is. Gedeelde bezorgdheid hier dus ten huize Goossens-Nijs! En dus dubbele vreugde zou ik schrijven moest ik voor de Bond Zonder Naam werken. :-)